Yüreğime düğümlenip içimde kalan müzmin sancı
Dikiş tutmayan yaralarımla, hüzünlü gecelerimle
Fırtınalaşan çığlıklarımda, gözyaşlarımda
Karanlığa çıka, bata
Boğuluyorum
Hissediyorum, sol yanım acıyor
Nicedir, sağ yanımı hissedilmiyor duyum
Ey acı! Öylesine güçsüzüm, seni içimde söküp çıkaracak
Tüm tırnakları kırık her iki ellerimi de kaldıramıyorum artık
Duyduğum çığlık, yaşadığım acı, bitmeyen iniltilerim
Ağrısı hiç dinmeyen, harap olan
Ateşiyle içimde sancıyan
Kalbim
Dertlerimle
Ne çok
Sağa-sola savruluyorum
Aydınlığa koştuğum
Ulaşamadığım şu günlerde
Her Kürdün yük sayıldığı
Zulmün
Olduğu şu yerde
Sanığı olduğum özgürlük
Özlemini çektiğim barış; çor oldu bana, başıma bela
Kelepçede eller, prangada ayaklar, kanayan yüreğim kan içinde
Şu amansız sancılarım durmak bilmiyor hep çoğalıyor
Namussuza, zalime, namertlere, ihanetçilere
Halden bilmeyenlere
Ferman yazanlara
Haddini bildirmek
Hepsinin
Boynuzundan tutup
Kökten kırmak
Okkalısından
Ağız dolu
Yüzlerine
Tüküre bilmek
Her halkası öldürücü pas tutan
Sabır sınayan, tüm küflü zincirleri
Demir parmaklıkları tutup koparmak
Aydınlığa sevdalı ben emekçinin, ben şairin
Zindanlarda ölüme terk edilen devrimcilerin boyun borç oldu
Mehmet Çobanoğlu
20.11.2016
İstanbul
