Dağılan kanatlar, ölen ben ve avcının zafer narası tipiye karışıp gidecek. Vakitler en sıcak şarkılarını çalar beklenmeyen anlarda. Tipi, “Vazgeçtim, gidiyorum“ şirinin nakaratlarını tekrarlar. Bir tarafta buharlaşır aşkın nefesi, bir tarafta tutuşur sevişmelerin kuytu köşeleri.
içimde sulu sepken
kuru bir hüzün var
Dışarıda kar
toprakta beyaz örtü
içim koyu - kara yalnızlık
içim onulmaz bir yara
Gelse de yaz, bilmiyorum
bendeki sonbahar
Yeşili, yeşil değil buraların
bizim oralara benzemez havası
şarkıların hiçbiri
anımsatmıyor seni
Genç bir erkek kalabalığı yarıp içeri girdi. Hemen arkasında bir başkası onu izledi. Birlikte içeriyi izlemeye başladılar. İlk gelen –takım elbiseli- yanındakine, “Sarışın nasıl ama?” dedi ağzını şapırdatarak. Ötekisi; “Bilmem!” dedi. “Ben sarışınlardan hoşlanmam… Ama sarışının önünde oturan esmeri soruyorsan, o zaman iş başkalaşır.
İz sürüyor kediler
Rüzgar acı acı ağlıyor
Ben hâlâ yağmuru bekliyorum
Umutlarım dağlar kadar
Gelse de tepeden tırnağa sen olsam
baharmış silmek istiyorum anne
boşluğuma açılan şu komşu pencereleri
girmeseler çiçeğe durmuş ıhlamurla arama
korkuluğuma kuşlar yuvalansalar
kapımda sahipsiz ne çok kilit
balkonda üşüyen bu kedi kimin
küskünlüğüm kendime anne
dolaşıyorum içimde sahaflar
okunmuş hayatlar alıyorum seni anımsadıkça
gelişigüzel raflara diziyorum
en üstte anası gorki’nin yanında benimkisi
Bazen hemen binip gidiyor, bazen de araç sahibine ağza alınmayacak küfürler ediyor, araç sahibi de oradan hızla uzaklaşıyordu. Köşeden göründü işte! Cılız ve yamuk bacakları mini eteğinin altından çok komik görünüyordu. Kasım ayı olmasına rağmen sabah yağan yağmurdan yerler ıslanmış, çıkan rüzgâr insanı üşütüyordu, o da üşümüş olmalıydı. Kısa deri montunu çekiştiriyordu çünkü. Bir kaç arabaya el ettiyse de hiçbiri durmadı. Yılın bu mevsiminde, bu saatlerde burada insanlar çok fazla dışarı çıkmazlardı. Üstelik böyle yağmurlu havada bu daha da zordu.
