Metin Arpacı ağ günlüğü

bana büyükçene tebessümle bakardı
ıskartaya çıkmış asker cipinin altında
babamla yediğim üzümlü ekmeği özledim
büyüdüm bugün, babam şimdi yok
hastanede babamla kaldığım o kısacık günleri özledim
insan, babası ölünce kanadının birini kırıveriyorlar
baba diyecek birisi yoktur artık
insan baba kelimesini unutuveriyor
sabah namazına kim kaldıracak artık?
musalla taşında baba tabutuna bakan
birkaç ıslak gözyaşı
mezarda birikmiş birkaç dua ve yasin
rüyalarda kaçıp yanında durduğun

o kıpır kıpır çıldıran yakamoz saltıklarına
aş aşına baş başına vurduk yüreğimizi salkım saçak
savurduk neşemizi okyanustan nazlar çalarak
sarp atlar gibi hür ve yeniyetme delikanlılar gibi dinç
bir dost sahafındaydı tanıdım sevgi taçlısını
kondu kalbime huzur bulmayan naralar içerek
sancısını giydim o yılki kaderlerin en mühiminde
sinema atlasında gezindim bir başıma
kara kartallar gibi dikildim karşısına
keşke seni yüreğime sardım diyeydim
dilsiz miyim, susuyorum ha bire
sevdicekler gibi papatyalar alsam yanıma

Saçları sapsarı olan İsa afalladı, başı yerdeydi, arkadan birinin onu dürtmesiyle ancak kendine geldi. Arkadaki çocuk kulağına fısıldıyor, “Seni çağırıyor, git” deyince İsa utana sıkıla ayakları birbirine dolanırcasına ezilmiş haliyle herkesin göreceği basamağa çıktı.
“Hadi, al bakalım mikrofonu, bağırarak oku.”
İsa bakışlarını arkadaşlarından ve sıradaki tüm öğrencilerden zoraki kaçırıyordu. Sadece müdüre bakıyordu.
“Ne bakıyorsun çocuk, hadi okusana?”