her deniz önce kendini boğar
geçilmez sandığım tüm zamanlar için
geçtim…
uzağın ardı yalan kimse bilmez
bilmezdim ne gemiler geçer yalınayak
gemiler sessiz
gemiler alır beni kollarına çıplak
hayat varsa gök yalan
geçtim vakitsiz kalabalıklar
kapılar dar kapılar evsiz -deniz bu - odalara sığmaz
kaldım bir dalgınlık anı takvim
düş ağacımda kurt mevsimi
geçtim masum bir piçten ne farkı var
şu öldürdüğüm şehirlerin
ötekiyim
geçtim
sen kal...
bir başlangıç haliyim beni hep başa al
etrafım dönüyor pervane misali
dönmek ne güzeldir gidemediğim yoldan
dönmek her semahın ortasında nar
geçtim ben değil hayat çok itaatkar
geçtim köprüler
geçtim sen erken
geçtim bir çiçek su verdi tam vazgeçerken
kurumuştum geçtim ondan bundan ve senden
eski bir hatadan dönüyor yüreğim yorgun
bir yerden tanır gibiyim şu geçen hangi gün
belki kıştır soğuktur üşütür yezidi
-belki yaz-
annemdir dedim geçtim derdimi silkeliyor camdan
güneşi çekip pencereden yerine kendini kal
aynayı örtmüş gözlerin üşümeyim
kaldım boyumca dört duvar çoğalarak
taş toz ve nefret geçtim duvarın ötesinde hayat
geçtim bir bulut yüzüme konmuş
al şu göğü yakana tak
geçtim daha çocuğum
ölmüşüm bak canım yanıyor
yaramı çekip ellerimden yerine gölgeni dur
geçtim
son yangın yeridir aşk
üzülme ziyan değil
külünü külüme savur
az önce buradan bir ölü geçti bak
o ben değilim
o ben değil
o ben
geçilmez sandığım tüm zamanlar için
her deniz önce kendini boğar
