bırakın,
dokunmayın,
eliniz yanar
kor ateşlerim,
değmesin size
ben yanarken için için
başka yüreklere su serpemem
güvenemem kendime
gülmeyen yüzüme nasıl bakarsın?
yüreğim titrer,
ellerim titrer, dokunamam
bırakın kendi ateşlerimde kavrulayım
kömür karası ruhum
yangınlarımın isi bulaşmasın
değmesin sevdalarınıza
elimde değil
kime dokunsam Canı yanar
yazıktır size.
öyle alıştımki acılarıma
hiç eskimez
hergün tazelerim
acılarımı yedirirken ruhuma
Yaş dolu gözleri, gözaltı torbaları ve acı dolu bir ifadesi vardı.
Zil tekrar çaldı. Genç kız kapıdan tarafa baktı. Yılgın, bitkin
bir hali vardı. Burnunu çekti. Kalktı. Siyah deri bir terlikle gizlediği
ayaklarını döşemede sürüdü ve yürüdü.
Zoraki kapıya vardı. Kapı deliğinden baktı. Geri çekildi.
Derin bir iç çekti. Kapı kolunu kavradı ve aşağı bastırdı. Açtı.
Kapıda uzun, kumral saçlı, toparlak yüzlü, gencecik bir genç
kız duruyordu. Üzerinde mavi bir blucin, pembe bir sweat-shirt
Delil “Gidiyor musun? dedi. Başıyla onayladı onu Halil.
“iki Tamam, git, kahvaltıyı ben hazırlarım. İş görüşmesinde sakin ol. Ben buradaki her şeyi hallederim, meraklanma”
Halil “Tamam abi’’ dedi ve evden çıktı.
Delil yataktan kalktı doğruca tuvalete girdi. Elini yüzünü yıkarken “Ne kadar iyi bir insan bu Halil” diye düşünürken bunu damarlarına hoş bir esinti yayıldı. Sevinci uzun sürmedi, kasvetin kasırgasına yine yenik düştü.
dilimde, ezgisi çıplak şarkılar.
Son kuşlar da göç etti, mevsimler senden yana
hangi buluta sarılsam, yağmur olur düşersin;
gökyüzü artık dar gelir bana.
Ayaklanmış öfkeyim, sevdamın doruğunda
dokunsam gülüşüne, sesin patlar tenimde.
Gizli bir yas gibi büyüyorsun içimde;
ölümsüzlük olmalı, seni yaşamak sende
Savrulurken yoksul kuşlar,göçmen düşlere
kapatıyorum sana bakan, penceresini ömrümün..
"Gitme ! Kal !" diyebilmek, bin deli yürek ister
son perdesi de çekiliyor, figüran olduğum sahnenin.
