Dünyamızın bir bölgesine akbabalar çullanmış. Teknoloji dedikleri iki kanatlı, kanatlarının arasından geçen upuzun demir yığını, gökyüzünün hâkimi ‘benim’ dercesine mavilikler içinde şekilden şekle girerek gözdağı veriyor insanlara.
İnsanlar nerede? Yeryüzünde, yeryüzünden gökyüzüne endişeyle bakan insanlar. Gökyüzünden fırlatılan çeşit çeşit bombalar, adres sormadan, davetsiz misafir gibi dalıyor insanların, evlerin, işyerlerinin arasına.
İnsanlar, hayvanlar evler, binalar darmadağın olmuş anında. Toz bulutu gökyüzüne doğru yarışır halde hızlanmış. Sönen ocaklardan isyanımsı sözler, gözyaşları pınar olmuş akar gider.
Duvarın bir bölümü yıkılmış, tuğlalar gelişi güzel yerde. Tuğlaların arasında dört küçük çocuk, biri kız çocuğu. Hepsi kulaklarını iki elleriyle kapatmışlar. Gökyüzüne bakıyorlar. Uçan alet, korkunç alet, can alıcı alet, evleri yıkan alet. Çocukları korkutan alet.
Çocuklar yetim midir? Ya da yetim değiller midir? Anneleri, babaları şimdi nerededir?
Kurşun sesleri geliyor. Başlar sesin geldiği yöndedir. Çocuklar hafiften eğilerek yıkıntılar arasından minik adımlarıyla belirsizliğe doğru ilerliyorlar. Gökyüzünden yağmur damlacıkları gibi bombalar yağıyor. Çocukların çığlığını duyan yok.
Demokrasi demek ki ölümcül aletlerle geliyor. Gücü yettiğine sınır tanımadan dalış yapıyor. Gözdağı veriyor, dünya insanlarına. ‘Bana kul köle olun’ diye.
Küçük çocuklar kargaşa ortamında yolunu şaşırmışlar. Danışacak büyükleri bile ortalıkta yoklar. Çaresizlikten ağlamaya başlıyorlar. Karınları aç, susuzlar. Korkuyorlar, etraflarına tekrar tekrar bakınıyorlar. Kendilerine kalkan olacak bir el arıyorlar.
Oyun oynadıkları bahçeleri, sokakları artık yok. Şimdiki oyunun adı savaş. Kendileri bu oyunu hazırlamadılar. “Demokrasi için geldik” diyenler var ya! İşte bu barbarlar hazırladı. Oysa küçük çocuklar bunları bilemez. Bildikleri varsa; bir şeylerin ters gittiğidir.
Güm diye ses ortalıkta yankılandı. Fakat küçük kız çocuğunun “ahhh” sesi duyulmadı. Bedeni toz bulutu arasında parçalara ayrıldı. Metrelerce her yöne dağıldı. Üç küçük çocuk ne olduğunu anlamaya çalışıyorken, cehennemin ortasında koşmaya başladılar.
Kurşun sesleri kısık kısık geliyor. Çocuklardan biri yere yıkılıyor. Diğer ikisi arkalarına bakmadan koşuyorlar. Koşu yarışı değildi. Ayakta kalabilme yarışıydı. Oysa kurşun ve bomba çat kapı dalıyordu.
Yıkık binaların bitiminde ormanlık alana doğru koşuyorlardı. Gökyüzünden birkaç tane bomba adresi belli olmadan bırakılmıştı. Menzilde kimler vardı?
Ormanlığın içinde birbiriyle yarışırcasına koşuyorlardı. Önlerinde bir madde yere çakılmasıyla patlaması bir oldu.
İki küçük çocuk yolun sonuna gelmişti.
Hüseyin Habip Taşkın
20.10.2019
