ayşe

Ben Denizde Bir Gemi, Dalgalar Vurur Beni/ Hacer Şirin

Adına “Dilsiz Ayşe” diyorlardı kimseyle konuşmadığı için. O gözleriyle konuşuyordu ama kimse onu anlamıyordu.
Oysa Ayşe bülbül gibi şakıyan, gülünce yanaklarında güller açan birisiydi eskiden.
Ablası üç çocuğunu geride bırakarak ölünce, çocuklara en iyi teyzeleri bakar diyerek, ablasının kocasıyla evlendirmişlerdi henüz on yedi yaşındayken. Ve o evlendiği gün konuşmayı bırakmıştı.
Ablası mezara giderken Ayşe'nin tüm umutlarını, hayallerini, gülüşünü ve sesini alıp gitmişti. Ayşe yaşayan ölü olmuştu.

AYŞE’NİN HAYALİ

Ne söylenir acaba?

''Kapıya kadar yanaşsan iyi olur.” dedi.
''Ev karşıda işte.” dedim. “Karşıya geçebilirsiniz. Beni şimdi oraya döndürmeyin, sonra sorun olur.''
''Ben yürüyemem!''
''Neden? Sağlıklı ve dirisiniz. Biraz yorgun görünüyorsunuz ama her halde birkaç metreyi de yürüyebilirsiniz?''
''Sen boyuma bakma! Bacaklarımda hiç takat kalmamış.''
''Neden ? O kadar çok mu hastasınız?''
''Evet.''

Değer yargısı ve aşk

Yaşanan istisnaların tekrarlanmaması için, buna karşı çıkmak gerekmez mi? İnsani duygular nasıl da değişiyor. Bunlara karşı gelmem eski kafalılıksa bunu seve seve kabul ediyorum. Yıllar önce şimdilerin çocuk saydığı, 15-16 yaşlarımda, yaşlı bir insanın eniştesiyle evlenmek zorunda kalmasını ve yaşadığı acıları büyük bir ilgiyle dinlemiştim. O hikâyede çok etkilenmiştim. En ince ayrıntısı dahi hâlâ aklımda…

Gülü seven yapraklarını, sevmeyen ise dikenlerini görürmüş!

Genellikle öğlen yemeğinden sonra arkadaşlarımızla orada toplanır, bazen iş bazen siyaset bazen de güncel hayatımızla ilgili sohbetler ederiz.

Birkaç gün önceydi. Yine espriler, kahkahalar havada uçuşuyordu. Bu arada Ayşe de geldi. Kuaföre gitmiş. Halinden belli. Saçları şekilli, kat kat kesilmiş. Yakışmış. Boyanmış ve fön çekilmiş. Hafif makyajlı. Çok hoş ve enerjik görünüyor. Gülümseyerek gelip yanımıza oturdu. "Güle güle kullan… Çok güzel olmuşsun" diye iltifatlar yağdırıyoruz.

Ben Sizin Kitaplarınızı Okumayı seviyorum

Ya da sizi kendime benzettim. Hani fotoğraf çekilirken çok sıkıldığını, sürekli arkalara kaçtığını, konferans verirken sürekli konuşmaktan hoşlanmadığını, annenle sürekli didiştiğini, gösterişli giyinmeyi sevmediğini, kılık kıyafet konusuna çok önem vermediğini... Yazmışsın ya. "Beni mi anlatıyor acaba bu kadın" dedim.

Hüsamettin Kesekâğıdı

Kinler, garezler, husumetler, dağdağalar. Lağım müştemilatı. Borular. Birbirlerinin boynuzlarında ışık hüzmeleri ya da çamur görünce korkan, tıslayan ve birbirlerinde uzaklaşan azgın boğalar. Kuşkularına ve sorularına derin anlamlar yükleyen, devşirdikleri ayrıntılardan ayrıntılar yaratan hayaletler. Çıkışsız yollar.

Yasemin Kokulum

Çeşme başında genç kızlar şakalaşıp gülüşüyorlardı. Hayri Ağa’nın kahvesindeki delikanlılar da onlara bakıyordu.
Ayşe çeşmeye gelince herkes susup ona baktı. Herkesin aklında akşamki kavga vardı. Kavganın Ayşe’nin yüzünden çıktığını konuşuyorlardı. Ayşe ise heyecan içerisindeydi. Kalbi hızlı hızlı atıyordu. Kızların meraklı bakışları onu ilgilendirmiyor, o sadece Ahmet’i görmek istiyordu.

ANASAYFA

GÜNCEL

Makale

ANILAR

ÖYKÜ

ŞİİR

SÖYLEŞİ

KİTAP TANITIMI

Yazarlar

Bloglar

Arama formu

Ben Denizde Bir Gemi, Dalgalar Vurur Beni/ Hacer Şirin

AYŞE’NİN HAYALİ

Ne söylenir acaba?

Değer yargısı ve aşk

Gülü seven yapraklarını, sevmeyen ise dikenlerini görürmüş!

Ben Sizin Kitaplarınızı Okumayı seviyorum

Hüsamettin Kesekâğıdı

Yasemin Kokulum

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar

Arama formu

Arama formu

Buradasınız

ayşe

Hapishane Edebiyatı

Konuk Yazarlar