Kamyonetin sürücüsü bizi kapı önüne sıralanmış, kalabalık bir hâlde görünce az ilerdeki sokağa sapmaktan vazgeçip geri geri geldi, durdu sessizce. Camdan başını yana uzatıp gülümsedi. “Kıymet Abla” dedi anneme, “çok güzel odunumuz, kömürümüz var. Hem fiyatları uygun hem de altı taksitle”
Annem fiyatını sordu. Aldığı yanıt karşısında: “Fiyatı uygunmuş” dedi.
Kamyonetin sürücüsü: “İsterseniz sizi kömür deposuna götürebilirim” dedi.
"Kıymet arkadaşım, nedir bu halin böyle?"
Kıymet acı acı güldü.
“Sorma başıma gelenleri" diye hayıflandı. Başladı anlatmaya:
Kitabı okurken annesini artık o kadar iyi tanıdım ki, neredeyse yolda görsem tanıyacağım diyeceğim. Ama ne yazık ki kitabının son yazısında annesinin ölüm anını kaleme almış. Bu yazıda okuyucu bu güzel insanın ölümüyle yoğun bir hüzün duygusu yaşıyor. Böyle güzel bir insanı tanımayı arzuluyor ama öldüğünü okuyunca sanki bir yakınını kaybetmiş gibi hüzünlenip üzülüyor.
Baktık derneğin kapısı açık, girdik içeriye. Kadınlar baş başa vermiş, aralarında neşeyle konuşuyor ve şakalaşıyorlardı. Birbirlerine takılmıyor da değillerdi bu arada.
Selam verip selam aldık ve bir köşeye iliştik. Kadınlar bizi görünce sohbeti kesip politik konulara girdiler. Kıymet Hala hararetle bir şeyler anlatmaya başlamıştı ki, annem sözünü kesti ve bize dönerek:
“Bakmayın siz bunun böyle sert konuştuğuna,” dedi. “Geçen sizden dergi almasın diye kızı Nesrin’i bahçedeki tuvalete kapatmış, üzerine de kapıyı kilitlemiş.”
Annesi, Kıymet Hanımla tanıştım. Güleç yüzlü, etine dolgun. Dereden yana, küçük, cennet gibi bir evleri var. Bir de güllü, çiçekli bahçe… Kızıl, turuncu, mavi... Girişte yüklü bir ayva ağacı.Münir'ün babası, öğretmen emeklisi, Sait Efendi. Yıllar önceden bırakmış annesini. Nur topu gibi iki de oğlan… Sebebi bilinmez. Ben gibi birine de aha demeye denmez ki...
