MEKTUP
“Mektuplar alırım ayda, yılda bir/Bursa’dan, İzmir’den, ya Adana’dan/Yazanlar ne hısım, ne hemşeridir:/Bunları yedi kat eller gönderir,/Güç haber alırken oğul anadan/En yakın dostluğun, aşinalığın/İmtihan gördüğü ahir zamanda,/Hâl hatır soranlar çıkar bir yığın./Masaldır ey gönül, garip kaldığın/Bunca dert ortağın varken cihanda!”
Sana gitme kal demez kimse, benden başka. Kimse ağlamaz soğuk bir kış akşamında senin ardından. Sen gidersen yoldaşım, içimde bir fidan solar, yapraklarını döker sarı sarı. Suyu çekilir damarlarından, kurur denize karşı. Hüzünle kıyıya vurur dalgalar, çıkıp Kababurun’dan, Çeşme’den dolanıp Ürkmez’e doğru. Sen gittiğinde mesela, ben ölürüm. Gözlerim gülmez artık, kalbim sancır ağrıdan. Hayat anlamsızlaşır, kadehler dert olur akşam vakitleri. Sen gittiğinde mesela başıma derin derin ağrılar girer, beynimin sağ arka yerindeki sancılar dayanılmaz olur.
Şanslıyım;
Çünkü kişinin yaşadığı müddetçe, art niyet düşünmeyen gerçekçi dostlara ihtiyacı vardır. Olayları gerçekçi bir tarzda yorumlayan ve gerçekçi yurtsever düşünceleri savunan dostlara…
Yani bu bir ekmek kadar, su kadar ihtiyaçtır… Ama bizim gibiler için tabi.
Arkadaş! Amaç dostluksa, nerede olduğumuz… Hangi şartlarda bulunduğumuz hiç önemli değil.
Ne kadar uzakta olursak olalım… Şartlar ne kadar zorlayıcı olursa olsun,
“DOST” olmayı… “ARKADAŞ” olmayı istiyor isek uzakta, yakında olmamız önemli değil…
Kayalıkların çevrelediği, ara sıra gelip sığındığı güvenilir bir liman ve küçük bir kumsalı vardı. Bu kumsalda oturur, arka cebinden sürekli taşıdığı kitabını çıkarır sessizce okurdu. Denizin köpüklü ve delişmen dalgalarının sahili aşındıran seslerini dinlemeye bayılırdı… Orada olmaktan müthiş bir huzur duyardı.
