Güneşe koşuyorum
O sensin
Topraktır kokluyorum
Misk i amber tenindir
Gelincikleri
Sana öykünen bahar geldi
Sürü güden
Kavruk tenli çobanların
Yanık kavallardan dökülüyor
Duygu seli, yürek sesi o da sensin ey yâr
Bağrımı ateş sardı
Zaman şehvet zamanı
Bitsin artık gamım
Kederim
Beni öldüren hasret
Ne edeyim budur mizacım
Niyetim hiç seni üzmek değil
Bana kucak aç
Veya aç yüreğini
Bir buse ver hayat bulsun sevdam
Yemyeşil baharda yaşamak istiyorum seni
Elimdeki gül yaprağı
Dalındaki gül
O al yanağın
Başımda esen sevda yelidir
Ruhumda sen varsın, hayalin hep içinde
Gözyaşım dinmiyor, unutmadım varlığını
Kelebeklere, böceklere soruyorum ben seni
Baharı yaşamalıyım doyasıya
Yasemin, hindiba, sümbül, nergis
Salkım saçak çiçekler arasında koşmalıyım seninle
Nemrut’a doğan güneş
Newrozlara yanan ateş
Yaşama bereket taşıyan Fırat
Gülüşünde baharı yaşadığım gül bakışlı nazlı yârim
Öksüz kalmasın sevgim, seninle geçsin tüm günlerim
Dört mevsim
Yediveren güllerde
Pörtlenmemiş halinle
Bana gonca kal
Kâinat senle
Daha da güzeldir
Her zaman seninle güleyim
Yaşamıma yaşam katan yârim
Eğer aşk yürek ateşiyse durma gel, yak yüreğimi
Yeter ki ateşinle yanayım, közüm sönmesin ateş kalayım
Mehmet Çobanoğlu
28.03.2014
İstanbul
