Yüzünü görmediğim birine
Kim bilir
Belki de kudret-i kebirime
kendi kibirime.
Yüzü mühim değil
Kesin aşığım
Milyarlarca çağrı vardır çünkü
Nabzımın her vuruşunda
Duru bir çığlığı dinlercesine
Dinlesem her çağrıyı
Beni biz bizi ben ocağına sürsem
İnat isti'dâd örsünde biçimlendirsem
Çimleneceğim
Şu daracık hücrede
Biçimleneceğim.
19 temmuz-1985
Antep Özel Tip Cezaevi hücresi
Üstelik peşimizde polisler varken. Zavallı iki adamın hastanede kemikleri düzelirken, bir it sürüsü gibi sığındığımız bu evde adam bizlere bir anda “Aşığım” diyordu. "İki kişi hemen gitsin, teslim olsun, suçu üstüne alsın” dedim öfkeyle. Bütün gözler en zayıflara döndü. Dokuzumuz da biliyorduk o zayıfları. Neden çıkmak istemiyorlardı? Hakan neden korkuyordu? Sedat neden çıkmak istemiyordu? “Çıkın ulan korkak herifler, hadi gidin teslim olun da peşimizi bıraksınlar” dedim. Tayfun benden de öfkeliydi. “Ama” dedi Sedat. “Fakat” diyordu Hakan. “Ama’sı fakat’ı falan yok lan, haydi” dedik.
