Henüz daha yirmili yaşlarımızın ilk yıllarında idik. Yalnız birbirimize değil, İstanbul’a da aşıktık. Hayallerimizin en güzel yerinde birlikte oturacağımız küçük bir ev vardı. Mavi panjurlu falan da olması gerekmiyordu bu evin. Kıyıya yanaşmış balıkçıdan balık, köşedeki manavdan marul, eskiciden birkaç parça eski ev eşyası, bir soba, bir masa, bir-iki sandalye, kitaplarımız, bir yatak ve ikimiz…
terk edilmiş Rum köyünde
sokaklarda akar hüzün
sevinçle açar Rum kızları
önünden geçenlere ören kapılarını
perdeyi aralayıp pencereden
bakan anaları kuşkulu.
duvarlarında asılı durur göz yaşları
acılar sokak taşlarının yüzlerinde gizli
pılını pırtısını toplarken evin kadını
unutmuş sevinç kırıntılarını.
gözleri mavi miydi
uzun muydu boyu yoksa kısa mı
kim bilir hangi muhacir olmuş kişi diktiydi
en olgun çağında cevizin yaprakları şimdi.
