Bilmem ki bekleyen var mı yolumu
Bir yanda savaşlar olurken
Dövmeye devam etti denizler umursamazca Kıyılarımı
Ve su başlarında serin serin savrulur salkım
söğütler
Ben yürürüm katliamlar kan akıtır içimde
Bülbül sürdürür türkülerini
Diriltir eski coşkularımı kin halinde
Haksızlıklar-haksız yere düşenler
Her solukla kanayan sızım sızım zindanlar
Yüreğim isyan bombası yara yara giderim.. ''
her çiçeği çiçek sanma
tacı düşer diken olur
her güzel yar olur sanma
yüreğini söken olur
ay çiçeği ay çiçeği
gün olur solarsın sen de
her ömür rüzgâra döner
can kuşu konuktur tende
sevdadan göçer de yürek
kan içinde sızlar kalır
göğ ekin huşu salınır
poyrazlar okşar saçını
bir bakarsın ıssızlarda
savrulan anızlar kalır
sevinç uçarı papatya
acının sahrası sonsuz
sofrası boş kuyusu kör
tasında gözyaşı kalır
kaygı korku öfke nefret
altı üstü bir yaşamak
bir damla ışığı parmaklarının arasına alıp
hani sen gelmeden önceki
sen geldin
bana bir defa baktın
evrenin bütün sırlarını baktın ki artık
o bakış kadar sen karıştı bana –daha ne olsun
ama al bu bir damla ışık
kaç bin yıl birikerek bekledi seni gönlümün ocağında
ey yolcu
al bu ışığı ve gittiğin karanlıklarda
beni anımsa
gemisiz korsanım
bir sal yap düşlerini
bütün denizlerde yurdunu ara
yalnızlığım benim
sevgilim ve celladım
sal beni denizlerin en derinine
şimdi yarasalar barınan yürek
hiçlik uğuldayan dipsiz mağara
özlemin iğne geçmez gecesi yırtık
dalgaların kitabında mor menevişler
yalnızlığım benim
çöllere atılmış teknem
bekleyişin yelkenleri rüzgarsız
ayın gülüşü yara
öyle bir çöl denizi zaman
ölümden sonrası-candan öncesi
“Kanayan seller gibi türkülerden, ağıtlardan geçtim” dedi. Sarplarından, uçurumlarından, gök biçilmiş ekinlerinden geçtim onların... İçimden ağıtlar, türküler geçti; yakarak, kanatarak... Acılar sevinçlerle karıştı, çizgi koyamadım aralarına...
Bozkır türkülerinde yeşil kadınlar gördüm... Sanki bir özleme ağlarcasına “yeşil yârim, yeşil gelin” diye çığrılıyorlardı hep...”
Yaşlı bilici, güneşin kanattığı ufukta gözleri, bin yılların kıvrımlarında dolaşır gibi ekledi
“Çünki bozkırlarda sevgi yeşildir”
GİRİŞ
kaynar kazanlarda kanamış kök boyayız
biz seninle ayrı renklerle boyanmış iki çile ip
aynı çulun nakışında sarmaş dolaş
ziyade kucaklaşmışız
ışıklar kamaşmış yedi kat yer altında
gök gerneşip kişnemiş özgürlükten
seninle
çürümüş kemiklerin arasından geçerek
en diplerde buluşan
kök ve suyuz
zaman aşkta parçalamış kozasını
seninle biz
dallardan fışkıran aşkız
bu zamanda paham aşktır bağlamaz diba beni
bulut bildim
yel okudum
yol hatmettim
çöl dokudum
üç beş günlük bir konukluk
1-ANLAMAK VE İNANMAK
Uygarlık anlama ile başlar. İlk insan anlamaya başladığı ilk anda insan oldu.
İnsanın en büyük yeteneği anlamaktır ve zekâ ile ilişkilidir. Anlamak, beraberinde bilmeyi getirdi. Bilmek inanmak için zorunludur. Bilmeden inanmak batıl inançlılık, kör inançlılık oluyor.
İnsan bilmediğine, hakkında yeteri kadar bilgisi olmayan bir şeye ne kadar inanır.
İnsanların ne kadarı, kendi dinlerinin ne dediğini yeterince biliyor.
