Alsancak yönüne doğru Kemer istasyonunu ve hemen ardından gelen geçidi geride bıraktığınızda,
Sağ tarafta ana hatta paralel rayların yanında çok eskilerden bir yapı görürsünüz.
Tarihi yüz yıldan daha eski bu yapı Kemer istasyonu ile aynı yaştadır.
Birlikte inşaa edilmiş ve istasyonun ambarıdır burası…
Yük vagonlarına öte beri yüklenir yüksek rampasından…
2004 yılında burada çekim yapmamış olmamım pişmanlığını yaşamaktayım…
Yıl 1967 iken ambarın yüksek rampasında bir kara vagon durmaktaydı.
Bir yaz günüydü ve vakit hayli erken olmasına rağmen hava oldukça sıcaktı.
Birileri eşya yüklüyorlardı bu vagona…
Ev eşyası…
Öncerlerin ev eşyaları…
Gidiyorlardı artık buralardan ve yolları ata memleketine doğruydu .
Ağlamamıştım,gözlerim bile nemlenmemişti .
Yalnızca içimde derin bir burukluk olduğunu anımsıyorum,
Bir daha hiç göremeyecekmişim gibi bakarken Kemer istasyonuna.
***
O vakitler çok sevilen bir şarkıydı…
Sanki ben ve Kemer istasyonu için yazılmıştı…
“Hani o bırakıp giderken seni,
O öksüz tavrını takmayacaktın.
Alnıma koyarken veda buseni,
Yüzüme bu türlü bakmayacaktın…”…
Kemer istasyonunun taş binasının sabah güneşindeki gölgesi önüne düşüyor,
Bu sıcakta buz kalıbı olmuş yüreğime saplanıyordu.
Adeta ölen birinin dudaklarındaki soğukluk gibiydi.
Çok soğuk bir buse konduruyordu alnıma.
***
Yeni yeni öğrendim ben,
Küçük bir öpücüğün konuşmaya gerek olmaksızın çok şey anlattığını…
2004 yılında buralarda video çekimi yaparken,
Rayların sağındaki ve solundaki ecnebi mezarlıklarının olmadığını gördüğümde,
Aklıma korkutacakları çocuk kalmadığından yıkılıp gitmiş olabilecekleri gelmemişti…
60’lı yıllarda demiryolu kenarında Meles’e doğru çitlenbik ve akasya ağaçları vardı.
Çocuk açlıkları doyururdu salkım salkım beyaz çiçeklerinin tatlımsı lezzeti akasya ağaçlarının.
Onlar da yoktu şimdi…
Muhtemelen aç çocuk onları terk edip gittiğinden kurumuş olmalılardı…
Kara trenler neden olsundu ki !?...
Numaralarını hafızasına alacak,vagonlarını sayacak o sevdalı çocuk mu kalmıştı buralarda !?...
Keza üstü pöti kareli kaplama taşlar da sökülmüştü.
Üzerinde üç taş oynayacak çocuk olmayınca neye yarardı ki bu taşlar !?...
Ondan sökülmüş olmalılardı yerlerinden.
***
Yıl 1967 iken çocuktum ve Kemer istasyonunun soğuk veda busesini anlayamamıştım…
Şimdi anlıyorum ki ,
“Gitme !...Sen gidince burada hiçbir şey kalmayacak !” diyordu.
Not:Fotoğraf Orhan Berent'e aittir.
Öyküde bahsedilen Kemer istasyonunun ambarından çekilmiştir.
