(...)
Şimdi dönüp bakınca çocukluğuma, o yaşta ne çok şeyler öğrettiğini düşünüyorum Kemer istasyonunun bana…
Hatta rayların çelikten, tekerleklerin ise demirden yapıldığını, aksi halde birbirlerini tutamayacaklarını, lokomotifin olduğu yerde patinaj yapacağına kadar pek çok şeyi biliyordum daha o vakitler.
Belki de hayatımı ileride kazanacağım fen bilimlerine olan düşkünlüğümün kaynağı buralardaydı.
Ama o yaşlarda bir işe yaramayan bilgilerdi bunlar.
***
Fotoğrafta; Zeytinli bayırından henüz inmekteyken solda Musevi Mezarlığı, sağda M. Sinan İlkokulu’nun bahçe duvarı ve az ötede şimdi susuzluktan yanmakta olan, üzerinde okulun yapıldığı tarih,1964 yazan çeşme...
Karşıda Kadifekale...
Yolun bitiminde görünmekte olan depo biçimindeki binaların yerinde o vakitler, bir başka ecnebi mezarlığı ve de uzun selvileri vardı.
İşte bahsettiğim yıllarda bu uzun yolu, ardından Gürçeşme yolunu geçer demiryoluna varırdım.
Ülkü sineması geçidinden başka bir geçit de burada vardı.
Geçidi geçip sola döndüğümde, yani demiryoluna paralel kendimi ecnebi mezarlıkları arasında bulurdum.
Çocuk dünyamı allak bullak ederdi buradaki mermer lahitler.
Yaz sıcağında bile buradan geçerken selvilerin serinliği, içime bir soğukluk olarak çökerdi.
Bazılarının üzerinde isimler de vardı...
Hatta bir kısmının üzerinde mermer heykeller ya da mermere oyulmuş insan resimleri…
Böyle resimli lahitlerden birinde Felix Cassar yazıyordu ki, ben çocuk dünyamda o kabartma resmi o mevta sanırdım.
Kendisi gömülmüştü ama resmi hep beni izliyormuş gibi gelirdi.
Anlayamadığım bir korku ve irkilme sarardı vücudumu.
Hiç içimden gelmezdi bu yolu kullanarak Yeşildere’deki teyzemlere gitmek...
Ama şanslıydım...
Benim koruyucum demiryolu vardı yanımda.
Ve de trenlerim...
Az sonra mutlaka biri geçecek ve korkularımı alıp götürecekti.
(...)
