Bir İshak Budak Hikâyesi Karan Asi 3.Bölüm
Karan’la ilk öpüşmem... İlk sarılmamız... Akılları bastan alan doktor... Benim de aklimi başımdan aldın... Bana sarıldığın o an aklıma geldi evine gelmeye hazırlanırken... Ben Sana Asığım Karan...
Ben BUKET...
Mehtapsız geçen, zifiri karanlığı bol olan
Yıldızsız kalan şu dingin gece
Ömrümün en hüzünlü gecesi
Mum gibi
Eriyip akıyorum
Ne Mezopotamya’ya
Bereket taşıyan
Fırat’ım
Ne de ezgilere konu olan
Dicle’yim
Ben bu gece, ağıtlaşan koca bir dert nehriyim
Keşke, ben şimdi rengârenk küçük bir kelebek olsam
Özlem duyulan bulutsuz mutlu günlerde
Bir buruk yürek, bir soluk nefesle
Güneşe en yakın bir yerde
Yemyeşil çimenlerde
Hırçın duyguların
Çılgın düşlerin
Arsız
Gülüşlerin peşinde değil de
Kederimle, şu hüzün dolu yüreğimle
Masmaviliğiyle dupduru olan, göğe doğru uçsaydım
bir tehdit unsuru hâline geldi?”[2]
Yaşadıklarımız; “Tarihi üreten kötü yanıdır,” diyen Karl Marx’ı teyid edip dururken; iyi olmadığımız çok açıktır. Ancak iyi olacağımız da öyle…
Hayır; bu ekonomist, indirgemeci, vulger bir beklenti değil; diyalektik materyalist bir öngörüdür.
Yıllar önce, başbakanlığı sırasında Süleyman Demirel’in, sonradan bir “özdeyiş” hâline gelen bir sözü olmuştu. Sokak gösterilerinin, protestoların zirve yaptığı günlerdi. “Yürüsünler, demişti Demirel. “Yürümekle yollar aşınmaz.”
Kimileri tarafından bir “demokratlık gösterisi” olarak alkışlanmıştı bu sözler. Bence değil. Demirel’in “demokrat”lığındansa, o yıllar egemenlerin kendilerine olan güvenlerinin göstergesiydiler. “Sokaktakiler ne derse desin, biz işimizi yürütürüz” güveni.
Virane gönlüm hep ağlıyorum
Şu rezil düzende sürünüyorum
Bendeki şu çile, acı dağlar kadar
Derdim çok, günden güne eriyorum
Şu cahillere söz diyemiyorum
Başımı taştan taşa vuruyorum
Ey benim mazlum çilekeş yüreğim
Vurdumduymazlara deliriyorum
Bu keşmekeşlik beni öldürüyor
Bana dert, kahır, acı çektiriyor
Şu yakan cehennem, şu kahpe düzen
Yıllardır yüreğimi kemiriyor
Ben hep orda-bur da sürünüyorum
Bu kahpe düzende gülemiyorum
Sanki ben haksızlığa razı mıyım?
Halkı sömürenlere sövüyorum
Memleketim gibi kokan, ey komünist gülüşlü
Asla “gözünü budaktan esirgemeyen”
Tüm gücüyle acılara
Baskılara
Zulme karşı koyan
Paramparça yaşamda
Elindeki kızıl bayrağıyla
Umutla
Beklenen şafağın
Doğuşundan evvel
Dirençle, azimle, zaferle
Kölelik zincirini parçalayarak koparan yiğit kadın
Yirminci Yüzyıl, “zaman”ı, kabul edilmiş takvim dilimlerine göre değil, dönemler açıp kapayan büyük tarihsel olaylara göre “bölen” tarihçi Hobsbawm’ın yerinde tanımlamasıyla 1917’de başlayıp 1991’de biten “kısa” bir yüzyıl oldu.
Mühür gözlüm gel artık gel, gün akşam olmadan
Uzat ellerini ellerime
Bırak kendini
Kollarıma
Bir militanın
Edasıyla
Özgürlük kavgasında
Mavzerine sarıldığı ruhla
Sen de öyle hep sarıl, bana
Gözlerindeki ok-ok kirpiklerin
Berrak bakışların, öyle kala kalsın bende
Genzime akan o ılık nefesinde can bulayım bu gece
