Acılar acılarımı geçtikçe
Kaygılarım çoğalıyor
Her yol ağzında bekletilen
Ölüm kusan tanklar
Durmaksızın
Üzerime geliyor
Kan damladıkça içime
Kürdistanlı
Ağlayan anneler
Hiç çıkmıyorlar aklımdan
Her Aralığın yirmi sekizinde
Heronlar üşüşüyor başıma
Roboskili kocaman acılar boğazımda aşağı inerken
Her Aralığın yirmi sekizinde
Göz pınarlarımdan
Kucak dolusu
Gözyaşlarım dökülüyor ellerime
Düşlerimden çıkmayan
Otuz dört
Roboskili çocuk
Gülmüyorlar yüzüme
En büyük derdim de bu ya
Parçalanan ciğerim iyi biliyor ki
Bu yüzden olmalı
Soğuk ölüm içimdeki özgürlük ateşini istila etti
Yaralarım büyüdükçe büyüdü
Kinim çoğaldı
Hırsım coştu
Istırabım
Hasretim
Kor dağına dönüştü
Bir diktatörün fermanıyla
Gece yarısı
Çakal sürüsü
Bedenleri körpecik
Tenleri kaçak tutun kokan
Otuz dört çocuğumuza kıyarak, yıldızlarımızı karartılar
Doğup büyüdüğüm topraklarda
Senede bir kez değil
Üç yüz altmış beş gün
Ölüm manşetlerden düşmüyor
Beni saran acılarımla kahrımdan ölümüne ağlıyorum
Rotasını şaşıran o gece
Gizli emrivaki verilmiş olacak ki
Ankara’dan esen bir rüzgâr ezdi geçti beni
Çocuklarımıza kıydılar
Unutulmaz o acı o katliam
Ölüm fermanı verenler duysunlar
Roboski’ye ant olsun ki gün gelir bu halk zalimlerden hesap sorar
Mehmet Çobanoğlu
27.12.2014
İstanbul
