Gurbet

Akıl ermez ölümcül yalnızlığıma.

Kurtulmak için yüksünen karanlığımdan

Mazbut adımlarımı kararlılıkla atıyorum kalabalıklara

Dışarısı hazin bir gurbet,

İki sokak ötesi yabancı

Hiç kimseyi sevmez mi insan,

Sevmez mi cumartesi günlerini,

Yaz yağmurunu,

Baharda yeşeren bir ağacı?

 

 

 

Nerden bileceksiniz

Belirsiz bir hüznün kiracısıyken

Acı acı gülümsüyorum 

Ağlarken içim

Hiçbir 'boş' almıyor doluluğumu

İstemesem de nereye gitsem oralı oluyorum

Neremi yenilesem oradan eskiyorum

Bininci el eşyayım bit pazarlarında

Doyduğum yerlerden bıktım

Doğduğum yerleri özlüyorum

 

 

 

Duvarlarıma hapsolduğumda

Ağır ağır çekiliyor kanım,

Lambam darağacındaki

İdamlık mahkûmlar gibi sallanıyor

Pencereler düşmanım

Hasret geceleri nüksediyor kalbime

Beni tüketiyor bu herkese yabancılık

Yakınım bellediklerimin göstermelik

Suni teneffüsleri de özlemlerime yetmiyor artık

Galiba, ölüyorum.