Ağaçlar çiçeğe durmuştu çünkü.
Parkta bir ağaç dikkatimi çekti. Çiçekleri fırça gibiydi… Çok ilginçti, gittim dokundum. ‘Gerçekten fırça gibi adını şeklinden almış olmalı,’ diye düşünürken, “Onun adı fırça çiçeği,” diye seslendi bir kadın. Arkamı dönüp bankta oturan kadına gülümsedim.
"İnsanı fırçalayacak gibi duruyor." dedim.
“Evet, öyle.”
İşte içimde tuttuğum bu ses büyüdü büyüdü yuvarlanarak geldi dört beş yaşındaki yeğenim Zeynep'in sesine dokundu.
“Sen de biliyorsun ki benim dosyam ne siyasi ne de dini. Ben sadece ekmek parası kazanmak için Türkiye'ye geldim. Ve şimdi de o şansı benden aldılar. Şimdi bu söyleyeceklerimi yaz...”
“Hangi söylediklerini?”
“Mesela benim bir kahraman olduğumu yaz...”
“Ne yaptın da kahraman oldun? Yoksa mültecileri bu zorluklardan sen mi kurtardın?”
“Hayır bayım... Ben sadece kendim için kahramanım.”
“Nasıl yani? “
“Kışın üç ayı; eksi yirmi derece buz gibi bir havada; parkta, hastanenin bekleme odasında ve metro tünellerinde yattım.”
“İşini neden bıraktın?”
