Ağaçlar çiçeğe durmuştu çünkü.
Parkta bir ağaç dikkatimi çekti. Çiçekleri fırça gibiydi… Çok ilginçti, gittim dokundum. ‘Gerçekten fırça gibi adını şeklinden almış olmalı,’ diye düşünürken, “Onun adı fırça çiçeği,” diye seslendi bir kadın. Arkamı dönüp bankta oturan kadına gülümsedim.
"İnsanı fırçalayacak gibi duruyor." dedim.
“Evet, öyle.”
İşte içimde tuttuğum bu ses büyüdü büyüdü yuvarlanarak geldi dört beş yaşındaki yeğenim Zeynep'in sesine dokundu.
Mevsim yine bahardı. Zeynep, ben ve babası Hasan yolculuk yapıyoruz. Zeynep ve ben arabanın arka koltuğunda oturuyoruz. Zeynep gördüğü şeyleri soruyor, anlamlandırıp yorumluyor. Konu ağaçlara geldi. İnsanlar neden onlara zarar veriyor, neden yakıyorlarmış oysa onlar bize meyve veriyormuş, gölgesinde oturup salıncak kurup sallanıyormuşuz. Daha neler neler anlattı durdu yol boyunca. En sonunda konuyu öyle bir yere bağladı ki babası ve ben şaşkın bir halde onun yüzüne baktık.
“Fatma hala ağaçlar bize oksijen veriyor değil mi, kötü havaları temizliyor? Ağaçlar da onlara kötü davranan insanlara oksijen vermesin meyve de vermesin, olur mu?”
Düşünsenize oksijen... gölge... meyve... diye bağırıyorsunuz.
Bugün Zeynep'in düşü düştü usuma, Fırça Çiçeği’nin
Şekline de Ali İsmail Korkmaz Parkında.
F.a.k.
16.07.2023
Yeldeğirmeni Kadıköy. İst
