Öyledir.
Her canlının yaşamı bir gün ölümle sonuçlanır.
İnsan; ölümü, ölüm korkusunu, bilerek, görerek yaşar.
Ölüme, ölümlere alışır mı insan?
Gidenin ölümüne alışmaz…
Alışmak değil çaresizliktir yaşanan.
İnsan çaresizliğinden ağlar ölenin ardından.
Her ölüm sarsar geride kalanı. Geride kalan unutur mu gideni?
Yıllar geçse de unutmaz, unutamaz; bir sızı kemirir insanı.
Her Ömür Bir Vedadır
Öyledir.
Her canlının yaşamı bir gün ölümle sonuçlanır.
İnsan; ölümü, ölüm korkusunu, bilerek, görerek yaşar.
Ölüme, ölümlere alışır mı insan?
Gidenin ölümüne alışmaz…
Alışmak değil çaresizliktir yaşanan.
İnsan çaresizliğinden ağlar ölenin ardından.
Her ölüm sarsar geride kalanı. Geride kalan unutur mu gideni?
Yıllar geçse de unutmaz, unutamaz; bir sızı kemirir insanı.
Bazı ölümlerse tarihe kayıtlıdır. Künyeleri kazınmıştır mezar taşlarına, ölümsüz yatıyordur orada, o mezarlıkta.
***
Her ömür bir vedadır.
Veda etmeden gidenler de vardır.
Gidenin nerde, nasıl gittiğini bilmez geride kalan. Ardına düşer gidenin. Bitmez kuşkudur akılda kalan.
Her ömür bir vedadır.
Ömür tüketmeden veda etmek büyük acıdır.
Her ömür bir vedadır.
Fırtınada, boranda, dağda, ovada, köyde, şehirde, sokağın tam ortasında, güpegündüz vedasız gidenler de vardır.
Nehirlerde, sınırda, sınır boylarında, zemheri soğukta, karda, tipide vedasız gidenlerin yine de izi kaldı o iklimde.
Hangi iklim gençliğini alır?
Hangi iklim mutlak vedadır gencecik ömrüne?
Bilsen…
Gider miydin?
Bilsen…
Akar mıydın nehirle?
Oysa…
Sevdalıydın toprağın doğurganlığına,
Bereketli ve merhametliydi toprak,
Güneş doğmadan başlardı hayat,
O coğrafyada…
Kadınlar selamlardı güneşin doğuşunu,
Güneşe, güneşin ufkuna koşuyordun gencecik ömründe.
Ömrün neydi ki senin,
Kırılgan bir bahar resmiydi.
***
Her ömür bir vedadır.
Biliyordun elbet,
Yine de…
Mavi gökyüzünün altında gelecek güzel günlerin düşünü kuruyordun.
Kırda, en keskin uçurumlarda…
***
Her ömür bir vedadır.
Kırk yıl oldu veda ettiğin…
Kırk yıldır anılar demleniyor yokluğunda.
Kırk yıldır keder örüyor sevdiklerin ömürsüz ömrüne.
