Sadece bir yazar olarak değil, “düşünür” hem de “iyi bir düşünür”, iyi bir “aydın” ve “örgütçü” olarak tanıdığım Aziz Nesin’i saygıyla anıyorum.
BİR BAŞKA Aziz Nesin
Size Aziz Nesin’in nerede doğduğunu, hangi okullarda okuyup ordudan nasıl atıldığını, yazarlık hayatını, yapıtlarını anlatmayacağım. Onun hakkında Google’da yeterince bilgi var zaten.
Size, benim tanıdığım Aziz Nesin’i anlatacağım.
Atılmış bir kâğıt üstünde değil yüzleriniz
saklanmış bir kağıt üstünde
saygıyla dörde katlı.
Fakir Baykurt’la ilk tanışmam Hollanda’ya geldiğim 1985 yılında bir toplantıda olmuştu. Kitaplarını okumuş, ama o güne kadar kendisiyle karşılaşmamıştım. Fakir Baykurt, bir grup arkadaşla çıkarttığımız Sesimiz gazetesi için söyleşi yapma isteğimizi bir kez geri çevirmiş, bir söyleşimizde de beklentilerimizi karşılamamış olmalı ki, bir arkadaşımız gazetede, “Kitapları okunması gereken, ama dinlenmesi gerekmeyen bir yazar” gibi bir cümle kullanmıştı onun için.
İBRAHİM KAYPAKKAYA
Onlar halk kahramanlarıydı!
Kemal Yalçın
İbrahim Kaypakkaya, Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan, Yusuf Arslan, Mahir Çayan, Sinan Cemgil ve daha niceleri… Anadolu’nun, Türkiye’nin en temiz, en zeki, en fedakâr, en yiğit, en vefalı evlatlarıydı.
Her halkın, her milletin tarihinde, iyi ve kötü zamanlarda kurtuluş yolunu gösteren, barışı ve huzuru sağlayan, halkının haklarını koruyan, kendini halkına, milletine feda eden akıllı, cesur, vefalı, özü ve sözü bir örnek insanlar, kahramanlar vardır.
I.1) ASYA-PASİFİK PARANTEZİ
I.2) UKRAYNA’DAN TİCARET SAVAŞI’NA
II. AYRIM: SÜRDÜRÜLEMEYEN -KAPİTALİST- KRİZ
II.1) DURUM
III. AYRIM: KAPİTALİST BARBARLIK EVRENİ
III.1) EŞİTSİZLİK
III.2) ZENGİNLİK
III.3) YOKSULLUK
III.4) SİLAHLANMA
III.5) VAHŞET KARELERİ
III.5.1) ÇOCUK…
hava daha tam aydınlanmadığından önce o kocaman gözleri, sonra dikkat edince de hırpani kıyafetler içinde, elleri yüzü kir ve yara bere içinde bir kadın gördüm. hiç hareket etmeden ağzımda dolandırdığım lokmaya bakıyordu. o baktıkça ağzımdaki lokma büyüyordu sanki. yerimden kalktım, yanına gittim. şaşırdı. ona vuracağımdan korkup elleriyle yüzünü kapattı. yavaşça elini tuttum. bu kez de ellerimize bakıyordu. gülümsedim ve içeriye getirdim.
“Bir yazarı eleştirmek veya övmek için önce kitaplarını ve yazarın başka yerlerde yayımlanan yazılarını okuyacaksınız, yazarla konuşacaksınız, ondan sonra eleştirebilirsiniz veya övebilirsiniz!”
Cem Duman’ın mayasında vardır zaten yazmak. Bu mayayı ona miras bırakan ise Köy Enstitülü öğretmen olan babasıdır. Yaşadığı koşullar onu Hollanda’ya savurmuştur. Ama Cem Duman dik durmasını bilmiş, hızlı esen rüzgârların karşısında yıkılmamış, yaşama ve yazın hayatına tutunmuştur. Sesimiz gazetesi ona nefes olmuş, yüreğinin sesini kaleminin ucuna yüklemiş… Belki de acısını bir nebze olsa da dindirmiştir.
Afganlı genç olanı Frankfurt’ta okumakta, diğeri ise işçiymiş. İranlı Tebrizli bir Azeri olduğu için, Anadolu Türkçesine yakın bir dille rahat iletişim kurabiliyordu benimle.
Arka koltukta oturanlardan biri:
“Uzun ince bir yoldayım,
Gidiyorum gündüz gece,
Bilmiyorum ne haldeyim,
