Toplumcu gerçekçi şiir izleğini, insanın hayal gücü yeteneğini ortaya koyan imgesel diliyle özgün bir düzlemde harmanlamayı başaran Hıdır Işık, şiirin kadimden bu yana insanın iç zenginliğini resmeden güçlü bir akıntı olduğunu ve bireyin hayatın her bir karesine uzanan duyarlılık katmanlarını genişleterek onu algılanabilir dünyanın ötesine taşıyan bir yaşam damarı olduğunu düşündürüyor şiirlerinde.
Geleneksel şiirin ses ahengini, coşkulu anlatımını ve hüzün temaslarını çağdaş şiir izleğine eklemleyen şair, imgesel derinliğin çağrışımcı akarındaki dolaşımlarıyla yeni bir doğuş iklimi sunuyor. İnsanı maddesel dünyadan alıp uygarlığın nirengi noktasından bugüne olan serüvenine çekiyor, kendi gerçekliğiyle yüzleştiriyor, soyut duyumsamanın algı temasından öteye, bir nevi tabiatın büyülü penceresinden kâinatın zerresi olmaya uzanan yolun anlam derinliğine sürüklüyor.
Hıdır Işık pastoral bir şölene evirdiği şiirleriyle, dipsiz sarnıçlarda, saklı orman göllerinde, kem dilli rüyalarda, zamanla yaşıt yaralarda, gül kokan akşamlarda, unutulmuş çarşılarda, çaresizliğin çarmıhı kentlerde, dijital çağın algı bulanıklığında dolaşıyor; ışığı heceleyerek bulduğu yaşam büyüsünü çocukların gamzeleriyle eşitliyor; gökyüzü avlusu bildiği aşkın su hallerinden çoğalarak varoluşun nükteli ağrısını dindirmeye uzatıyor tanrısal sessizliğin sesini.
Niteliği ve ses ahengini önceleyen şiirlerinde, kaçınılmaz bir uğrak yeri gibi duran toplumun ve çağın çıkmazlarını yaşadığı atlastan yola çıkarak evrensel bir formda irdeleyen ve bunların çözümünün insanın kendisiyle yüzleşmesinde olduğunu imleyen Hıdır Işık’ın, Mühür Yayınları tarafından yayınlanan kitabının okuyucuya sesini uzattığı arka kapak alıntısı ise şöyle.
önce sesimi aradım, kalbim yoktu;
gittim çığlığımın çakıldığı kuytuya
kan dolu bir kuyuda buldum belleğimi
o vakit sordum su neden kararır, diye
sonraları öğrendim, karanlık
en gizil cürümüymüş insanın
kaçtım sonra yaşayan ölüler kavminden
çocuklar gamzelerinde yer ayırmıştı çünkü
