Görülmüştür ağ günlüğü

Özcan Yaman

Korona günlerinde mahpusluk

           Neden diye sormayacağım, çünkü ruhum hapishanelere sığmıyor. Ruhumu hiçbir yere sığdıramıyorum. Bu hakikat ortadayken bile toprağın koynuna sığacağımı sanmıyorum. Toprak dar gelir, sığamam toprağın koynuna.
            Toprak ağır. Duvarlar soğuk.
            Sular kurşun kadar ağır. Özlemler ise büyük.
            Yani topraktan gelerek gecenin kalbine akarak, gecenin yatıştırıcı, uslu sessizliği ile birlikte bir sonsuzluk içinde kalmayı yeğlemek daha iyi.

 
 
Naim KÜÇÜKKAYA
H-TİPİ KAPALI HAPİSHANE   GAZİANTEP
                                                                                                            RAKKA'DA AŞK
 

 
AFFET
 
                İçim şu an bomboş!
                Yazmalı mıyım ya da hiç yazmamalı mıyım? Duvarların, kapıların boşluğunda gidip gelen çığlıklar anaforunda suskunlaşıyor günlerimiz.
                Biz
                               Siz
                                               Onlar
                               Susuyorlar!

 
 
Kıraç tepedeki mezar taşlarına asılı örüklü saçlar ağıtlarını yele bırakıyordu. Yüzü kuru nehir yataklı kadın, toprağı yeni yığılmış mezarın taşını bir bebek gibi kucaklayıp ulumakta.
Zaman önüne kattığı her şeyi sürükleyen sel akışında. Toprağın holü içine işleyince doğruluyor. Genzini temizliyor. Kuşağından çıkardığı hançerle her iki beliğini diplerden kesiyor. İtinayla mezar taşına asıyor .