Cehaletin batağına doğdun
Bir kahkaha attın
Karanlığın anası ağladı.
Rüzgâr gibi estin yobaz karanlığına
Okudun, aydınlandın.
Aydınlatmak için söz verdin
Kara yurdunu.
Bir güneş gibi indin karanlığa
Yaktın, yıktın karanlığı
Her ay on gün aç kaldın
Sustun öğretmenim sustun.
Biliyordun Anadolu’nun aç, biilaç olduğunu
Anadolu’nun karanlıkta yattığını,
Yalnız köylü olmanın nedeniyle
Onulmaz kaldığını, batağa battığını.
Sıktın yumruğunu, sıktın öğretmenim.
Durdun karanlığın karşısına
Karanlık zangır zangır titredi
Gittiğin her yerde.
Tatil günlerin göze battı.
Kimse bilmedi geceyi gündüze kattığını
Geceleri baykuş dolardı çevren
Aldırmadın gecenin baykuşlarına
Aldırmadın öğretmenim,
Yobaz ejderhanın paslı dişlerine.
Milyonların derdini haykırdın,
Milyonların acısını hıçkırdın.
Kaba kuvvete başvurdu dalkavuk bozuntuları
Eğilmedin kaba kuvvet karşısında
Dimdik durdun.
Söyledin, söyledin.
Dövdüler, ezdiler, sen eğilmedikçe
Ağzına kapattılar yobazlıklarını
Sen susmadıkça sürdüler öğretmenim
Sürdüler...
Verdin, verdin, verdin hep
Hiç almadın buna karşılık
Gözün servette değil,
Zenginlikte değildi.
Aç, aç mutlu olmayı bilirdin
Anadolu’nda alışmıştın buna
Asıl derdin bu değildi.
Karanlıktı, bilinçsizlikti, insanlıktı,
Halktı, Anadolu’ydu.
Bütün çabaların, koca savaşın
Halk için, Anadolu içindi
Senin için, öğretmen için değildi.
Bütün Kubilaylar bir oldunuz
Vurdunuz yumruğunuzu yasalara
Yeter dediniz hükümete yeter
Azimkârdınız, sebatkârdınız
İnancınızda direndiniz
İnsanlık hakkı verin dediniz
Halkın acılarını haykırdınız
Dokundu tüm dedikleriniz,
Dokundu öğretmenim.
Aldılar sizi can evinizden,
Ayırdılar sizi yıldızlar,
Kumlar kadar yavrunuzdan.
Yüreğiniz yıldızlarca parçalandı
Dayandınız, gurur duydunuz.
Halk savaşı, hak savaşıdır dediniz...
1969
