İnsansızlaştırıldı. Topraklarımızdan sürüldük, koparıldık. Yüreklerimiz ve hayatlarımız yetim bırakıldı. Ama biz yılmadık. Anka kuşu gibi kendi külümüzden yeniden doğduk. İncindik, güldük acıların tam ortasında kaldık. Küçük bir ışığa yürüdük, ülkemizi kurmak adına. Özgürleştik. Yitirilmişler adına çoğu zaman çaresizliğimize isyan ettik. Her isyan yeni bir doğuşun habercisi oldu. Sevdalarımızı kimi zaman utancımız olur diye sakladık. Kaybettiğimiz yerde yeniden yaşamı bulduk. Kendimizi aradık. Çünkü biz yaşayan Mem ile Zin'leriz. Yaşamak nedir ve nasıl yaşanır sorusuna cevap aramaya çalıştık. Toplumun önyargılarına karşı nefer olduk. Bu yolda nice gençler tanıdık. Hayranlık dolu gözlerle yürüdüğümüz yola imrendiler. Yol bizim olduğunda, binlerce kilometre uzaklığında Mehdi Tanrıkulu'nun kapısını çaldık. Ve o kapı sonuna kadar aralandı. Bana bu sevincin mutluluğunu yaşattı. Bazen, "Keşke bu acılar yaşanmasaydı," diyorum. Bazen de, size tuhaf gelecek biliyorum ama önderliği, Engin Sincer'i ve Sakine Cansız'ı tanımamış olacaktım. Kapılar sadece tanıdıklar için açık olacaktı. Birbirimizden uzak ve birbirimizi tanımadan habersizce yaşayacaktık. Binlerce kilometre uzaklıkta Mehdi Tanrıkulu'na. "Merhaba." demeyecektim mesela. Her şeye rağmen yaşamak güzeldir, diye düşünüyorum. Paylaşmak güzel...
