Bir ülkede her on yılda bir muhtıra, darbeler yaşanıyorsa, bunu yapanların içte bir avuç kalpazana, dışta emperyalistlere hizmetten başka bir anlama gelmiyor. İstisnai ve olağanüstü durumların dışında birazcık akıl sahibi olan devletler, kendi halkını zapturapt altına alarak yönetmeyi düşünmemiştir. Türkiye’nin sürekli darbeyle yönetilmesi, evrensel insan hak, hukuk ve ahlaktan yoksunluğun en somut kanıtıdır.
“Gerçek keşif” der Marcel Proust, “yeni bir gözle bakmakla ilgilidir.”
Evet, çok doğru; körün fili tarifi gibi, kim neresini yakalarsa orasından tanımlanan darbe girişimi ve sonrasını kavramak için de yolumuzu aydınlatır bu saptama.
Böylesi durumlarda, öne çıka(rtıla)n görüntülere aldırmadan hakikâte “yeni bir gözle bakmak” gerekiyor.
* * * * *
Öncelikle, kim demişti “Darbe olmaz” diye!
Yürekler tutuşur
sönmeyen bir yangın yeridir
sarar dört bir yanı
sanmayın ki bu devran böyle döner
dağ başlarını duman almış
cehennem ateşiniz den
ve bu cehennem sizi de yakacak.
ölüm dansına durmuş, çıldırmış zebaniler
akıttıkları kandan, sarhoş olurlar
üç beş çapul için, insanlıktan çıktılar
arkalarında iplerini tutmuş kuklacı
keyfince oynatır cehenneminde
onlar cenneti düşlerken
cehennemin kapısını açar cümlesine
ve cennet diye yutturur
döktükleri kandan sarhoş olmuş
Romanın her satırında Ozan ve Sıla vardır. İkisinin gece yollarını aydınlatan Çulpan (Çobanyıldızı) vardır. Birbirlerini özlediklerinde, aradıklarında, selam göndermek istediklerinde başvurdukları bir dosttur, sırdaştır ayrıca Çulpan. Sıla bir gece “Ozan, bana bir şey olursa bu Çulpan senin olsun” der. Ozan da “ Ben her şeye hazırım ama sensiz olmaz Sıla” der.
