Ali Cemal Türkmen ağ günlüğü

 
Biz; ilkokulda yurt bilgisi, lisede mantık sosyoloji, felsefe, okuyan, ilk ve ortaokul ile liseyi karne notu kaç olursa olsun bitirme sınavına girerek bitirmiş bir nesiliz.
Onun için biz, kim 500 milyar ister programında 15 bin lirayı hiç joker kullanmadan %90 kazanabilen nesiliz.
Biz; her dönem 3 yazılı 1 sözlü imtihan olan nesiliz... Biz kopya çeken ama kopya hazırlarken öğrenen bir nesiliz.
Biz; anasını babasını bakımevine terk etmeyen, yakınının, dostum dediğinin cenazesine "tatildeyim" diye gelmeyen nesil değiliz.

 “Ben Mahkemeye gidiyorum,” deyip evden çıktı.
Ben de hemen babamın ardından ablama yardım etmek için evden ayrıldım.
Babam, mahkeme salonunda abim Ali Haydar Türkmen'i vuran polis memuru ve onun arkadaşları ilk defa karşılaşacaktı. Olmamış. Karşı taraf “Can güvenliğimiz yoktur!” diye mahkeme heyetine dilekçe göndermiş, duruşmaya gelmemiş.

Öğrenciler, 180 iş günü ve yaklaşık 8 ay süren eğitim-öğretim yılı maratonunun yorgunluğunu, 3 ay sürecek yaz tatilinde atacak.
 
 Öğrencilerimiz ve tabii ki ailelerimiz ve öğretmenlerimiz karne heyecanı yaşıyor. Güzel yavrularımız gözlerinden öpüyor, sıhhat, sağlık, afiyet ve başarılar diliyorum.
 
Bu mutlu günümüzde böylesine güzel, başarılı, harika karnelerle tamamladığınız için beni de birçok anne ve babaları hatta öğretmenlerimizi de çok sevindirdiniz.
 

Anlaşılmak kadar anlamak da…
 
Bazı insanlar, kelimeleriyle değil varlıklarıyla iyileştirir bizi. Sessiz sedasız yanımızda durmaları bile yeter. Çünkü iyi insan, sadece iyi davranan değil; iyiliği bir yaşam biçimi haline getirendir.
Anlatmak içimizi boşaltır evet, ama dinlemek bir başkasının yükünü hafifletir. Anlaşılmak bizi değerli hissettirir, ama anlamak karşımızdakine değer verdiğimizi gösterir.
İyi insan, sesini yükseltmeden duyar ve yargılamadan dinler. Kalpten bakar, kalpten konuşur. Ve onunla karşılaşmak, hayatın bütün yorgunluğuna bir mola gibi gelir.

1977, 16 Haziran ayının gece saat 03.00 de sarı saçlı mavi gözleri ve gülen yüzü ile hayata gözlerini yuman Ali Haydar Türkmen'i kardeşi olarak dizelerimle anlatmaya çalışıp sizlerle paylaşmak istedim.
Şenkaya’nın Kürkçü Köyü'nde
Benden iki yıl önce
Babamın yaşayan 4'üncü çocuğu
Olarak doğmuşsun...
Hangi ara büyüdü korkusuz yüreğin
Sığmaz oldu kafesine
Aldın başını gittin
Girdin Halkın hizmetine be abi
 
Aynı evde oturur
Birlikte okur, birlikte düşünür
Aynı sevinçleri yaşar
Aynı üzüntüleri paylaşırdık.