Sana yazdım bu yazıyı, ellerim titreyerek, gözlerim dolarak ve ağlayarak. Hiçbir abartma yok sözlerimde, eğer duyuyor, işitiyorsan gittiğin yerlerde. Yalnızca sevgimi değil, sensizliğe alışamadığımı da bilmeni isterim. Alışamadım ya, alışmak da istemiyorum!.. Zor geliyor ölüm, zor geliyor sensizlik!.. Tüm dünya “anneler gününü” kutlayacakken senin gününü kutlayamamak, ellerini öpememek, hep birlikte gülüp eğlenememek zor geliyor bana be anne.
Seni bilincimden daha çok seviyorum ben. Bilincimin erişebileceğinden; yükseğe, yükseğe, daha da yükseğe...
Sen benim daha çok mükemmel bir insan olmayı istememe tek sebebimsin. Bir şeye moralim bozulduğunda gözyaşlarımın göz diplerimde saklanmasının en harika nedenisin. Senin yüzünden Akdere’mi, Abidinpaşa’mı, yok yok Tuzluçayır'ımı hatta çocukluğumu, ortaokulumu, lisemi ve geçen yılları… Hatıraların benizleri soluk da olsa zihnimde yer etmesinde de payın var.
Bize hediye edilmiş bu hayatı hep beraber yaşarken yaptığımız bazı seçimler bize mutluluk verirken bazı seçimlerimizden ötürü kıyasıya pişman oluyoruz.
“Bugünkü aklım olsaydı asla yapmazdım!” dediğimiz onca şey yaşıyoruz hayatta.
“Birileri çıksaydı da yanlış yaptığımı bana söyleseydi, beni durdursaydı!” diyerek iç geçiriyoruz bazen.
Herkese ayrı ayrı hesap veren biri, özgürlükten bahsedemez. Bir geminin bir kaptanı olur.
Zorla güzellik olmaz. Kimse kimseyi zorla elinde tutamaz. Kimse kimseyi kendisiyle birlikte olmaya, beraber çalışmaya, üretmeye zorlayamaz. Güvenle tutulur, sevgiyle gönlünden bağlanır. Öyle güçlü bir bağla bağlanır ki ucunda ölüm bile olsa koparamazlar. Güven ve Sevgi, yeryüzündeki en sağlam bağdır. Çelik halatlardan, prangalardan daha güçlüdür.
Bizim en büyük eğlencemiz sokaklarda, ya da kapı önlerinde ve müsait olan her yerde hep beraber oynamaktı. Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani. O zaman kafelerde, alışveriş merkezlerinde buluşmazdık. Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya zıplaya yürüyerek gelirdik. Servis falan yoktu. Hatta öyle olurdu ki çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık. Annelerimiz ya da aile büyüklerimiz bu durumu bildiklerinden bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
İnsan fabrika olsaydı en seri halde üreteceği tek şey MAZERET olurdu. Bu sözü çalışırken evimdeki odamın duvarına ve işyerimdeki panoma asmışımdır. Her oturduğumda karşımdadır ve her gördüğümde düşünürüm. Gerçekten de yolunda gitmeyen, zamanında bitmeyen her şeyin, bir mazereti vardır.
Belki bir elinde mutluluk olacak bir elinde umut,
Hangisini bana bahşedecekti hayat dedikleri zaman
Mutluluk mu yoksa mutluluğa duyulan umut mu? Umutsuz mutluluk olmazdı ya zaten!
Umut düştü benim payıma da! Umut etmek, umutla yaşamak…
Umut nedir peki? Siz de hiç düşündünüz mü? Bir mutluluk mu yoksa acı çekmek mi?
Yoksa sadece bir çaresizlik mi umut! Neydi?
Kuşadası Güzelçamlı’daki masmavi bir denizin kıyısında berrak dalgaların arkasından gelecek Sevda gemisini beklemek mi umut?
Umut neydi ki bana hayat umut etmeyi öğretiyor?
Öyle alanlar vardır ki sadece bulunmak bile size mutluluk verir. Bir obje ya da bir anı, belki bir koku sizi evinizde hissettirir.
Böyle alanlara kavuşmak çok zor değil. Sadece içinizden gelen sese kulak verin.
Uzmanlar der ki; sevginin ağırlığını en fazla hissettirdiği duygu güven, en az hissettirdiği ise korkudur.
Şöyle bir örnek verecek olursak, sevgiyi bir tahterevalliye benzetirsek ağırlık güven tarafında olduğu zaman korku, korku tarafında olduğu zaman da güven aşağıdadır.
"Eee intikam neresinde, kızmışım, sinirlenmemek için bir süre onunla konuşmamışım" diyeceksiniz. Direk soruya geçeyim hemen; peki, o, size kızmış mıydı?..
Belki de kızmamış hatta alttan almaya çalışmıştır...
Peki, biz ne yaptık? Bizi seven birisiyle iletişimi kopardık. Kendimizden onu mahrum bıraktık! Bizim yanımızda mutlu olan kişiyle yani...
İşte bu “intikam alma duygusu” demek diye düşünüyorum.
Davranışımızın arka planında bu duygu gizli öyle değil mi?
Yani intikam denen bir duygu "bizi yönetiyor"
Peki, biz kimiz?
Bugün 4 Kasım. Yepyeni bir pencereden bak bu sabah hayata. Çocuk masumiyetiyle, genç kalbinle, barış duygularınla, sevgi kalbinle ve bayram sevinciyle karşıla yeni doğan günü ve haftayı.
Gülümse! Hayata, geçmişe, yarınlara, umutlarına gülümse! Hatalarından dersler çıkartmayı öğrenmelisin. Unutma! Hayatta hata diye bir şey yoktur aslında.
Bizim hata sandığımız bütün o yanılgılara büyüklerimiz bu işe “tecrübe” diyorlar. Koyup önüne eksik yanlarını aynada kendine bakar gibi iyi bak.
