Güzlerime çekilen efkâr
Haydi, dökül pınarlarından gözlerimin
Yık gel kıyılarını ki, gayrı paslansın mazgal,
Yıkılsın kör duvarları esirliğimin.
Baksana kuşatılmış sevdalarla çalar, duvarların rengi.
Az sonra saçlarımın tedirginliğine konacak, ak
İçime döndürüyorum, gözlerim bana uçurum.
O kadar uzak kalmışım ki ben benden.
Düşerken alnını okşuyor son rüzgâr.
El ilanları yırtık ayrılıklar kuşatmış bu şehri
Zulmün içinden direniş çığlıkları yükseliyor.
Yüreğinin kıyılarına tutunmak istedim.
Esen yel kavgayı fısıldar kulağına sevdalının
Koyulaşır damarından toprağa sızan kanlar.
Sevgimi yoğurdum umudumla aşk ile
Direncimle çoğalmak için yokluğunda.
Gözlerinin sularında savrulmak istedim
Kendine yabancı bir tebessüm asılır yanaklarımda
Umut henüz gidilmemiş bir ülkedir,
Ne varılır ne de göz ile görülür
Ne kadar uzak gitsen de
Kaçamazsın yine kendinden...
Şimdi sessizce dinliyorum
Karanlığın çalkantılarını
Her ses
Açık bir yara gibi kanıyor geceye..
Bir çocuk
Düşlerinin sesinde vuruluyor gün ağarırken
Gözlerinde
Acının ürperen çaresizliği.
Bu gözlerdeki yağmur nereye akar,
Hangi ölü denize!
istiridyeden koparılan inci gibi kara gözlerinde!
