MEKTUP

Işılca bir yeşilin renklerinde çocukça tezcanlılıkla mahsur nefesim, nefesimin ufuğunda bizlere şuandan geçmiş ve gelecek arasında mekik dokuyan asi bir zaman vaat edersin. 

 

Kimden geldiğinde kıymetini yitiriyor kıymetinde. Anlamların arasında bir sır gibi büyüyen kıskaçlara yenik düşmeyen dizeler silsilesi gibi kuruluyorsun hayatımıza. Ne ezberlediğim şiirlerimin bağrında, ne yastığımın altında nede kendimden geçtiğim voltalarda yerin yok diyorum. Tanımsızsın...

 

Öyle ya umuda yakın her şey gibi. Dağsın, berekete hısım kavgacısın. Ve nihayetinde aynasısın, yüzü, elimin içisin. Biraz nisan yağmuru. Usulca kirpiklerime eğilen kutsal rüya kokusundan, sıkmayan narin edalı bir sabahsın. 

 

Tel örgülerden kopamayan bir çift el, yıllara inat ananın gözlerinden akıtmadığı özgür yarınlara ağıtlarla sardığı, sakladığı gözyaşısın. 

Tanımsızsın diyorum… 

 

Dört duvarlı cehennem tarihine yazılırdın. Bahar güzelliğiyle sıkıntılara örtünen müjde. Habersiz, selamsız gelirdin, selamı saklı bir kelam. 

 

 

 

Dağılmadan mürekkebi ellerimin 

Dağılmadı mürekkebi ellerimin 

Rengi sesinde 

Ömrü yağmurlarımdan büyüyen düş 

İki satırda kaldı gözlerim 

Her serpilişinde üşürdü bitimsiz tutsak gece 

Adın kaldı işte durmadan tattığım hece 

 

 

 

Sözler vardı zaman içinde kalır, sözler vardır yarına açılır. Sözler vardır yürek içinde göz, sözler vardır yara bere içince koşar hayatın en masum yerinde dinlenir ve çekerek zaferin bayrağını uslanmaz, yorulmaz yeminlerle kucak acar kavgaya. Sözdün işte, tepeden tırnağa dağa bürünen -ki dağ bizde adam akıllı içmektir insanlığını, kimliğine ibadet ederek. 

 

Bir uzun hava nasıl hırçınlığıyla çağlayanlaşırsa acı dalgalarıyla kadere. Kara bulutlar yerleşirken korkunç sesiyle ovalara, kasvet nasıl abanırsa yüreklerin günlerine, sen tam tersiydin. Ruhumun patikalarından sislerden hayali adımlarla sana koşarken; sen… ah sen ömrümün sessiz vaveylası, alnında güneşle konardın zamana, mekâna ve yıllara… 

 

Bütün acıların bana… Minnetsiz yarınlar sana diyerek. Sen; Ömrümün iz bırakan neşesi… Üç harf öğretirdin bana d-a-ğ! dağlardın direncimi kavgacı kılarak, kimliğimdeki ibadette. 

 

 

Bu devran nerelidir bilmezler 

Sırtımızda sürgün bir yara 

Biliyor kendini hançer bir kıyamete 

Sürgün ki sürgüler kapısını hasretin 

Şu avucuma sığmıyor gök susuyor 

Dinleyişler kekeme 

Suskun savaşçıdır sözler bazen 

Duyar mı bu devran harfin kuyusunda tutuşurken çığlığım 

Adınla düş koynuma 

Üşüsün bu tutsak gece