leyla atabay

 
                                        VII 
      “Merhaba! Boş vaktin var mı?”
      “Vallahi Yaylacığım başım çok ağrıyor.”
      “Yani boş boş oturuyorsun. Dinle, bak sana ne anlatacağım.”
      “Aa! Vallahi Yaylacığım, bugün kendimi pek iyi hissetmiyorum.”
      “Felsefedendir.”
      “Başım çok ağrıyor”
      “Hep felsefeden”
      “Boynuma da vuruyor ağrı. Galiba kitap okurken boynumu çok eğiyorum ya. Hava da soğuktu.”
      “Nıç, nıç. Felsefedendir.”

“Gemi yüzdüğü sürece fark etmez.” dedi Yayla.
“Tabi A, A’dır şeklinde formüle edilen özdeşlik yine de farklılık var. Her bir elma diğerinden farklı. Kendine has her bir varlık. Öte yandan ben ben ile özdeş olmalı. Yoksa düşünen bir özne olamam. Ben kendimle özdeş isem, ancak varlıkların özdeşliğini düşünebilirim. Fakat bir sorun var. İnsan sürekli değişiyor, dahası kendini tasarımlıyor her daim. O yüzden öz diye bir ey olmamalı. Kendimizle özdeşleşmemiz söz konusu değil”
 “Ben gidip şu tezgahtaki bulaşıkları yıkayayım.”

Gülistan Ana’ya göre başıma gelenlerin tek nedeni felsefe-melsefe denen bu kötü cini kovmak ve beni kurtarmak niyetindeydi.