Umut her ne kadar soyut kavrammış gibi düşünülse de kişinin kültür ve bilincine göre somutlukta taşır. İnsan doğasına göre bunun tarifini yapmak gerekirse, doğal duygusal tepkimelerin hepsini içinde barındıran üst yaşam sevinci olarak ifade edilebilir.
cambaz politika misali her sıkıştıklarında Kürdistan İşçi Partisi (PKK) Yöneticileriyle barış adı altında sürekli görüşmeleri. Bunu yapabildikleri kadar halktan ve kamuoyundan gizleyerek gerçekleştirirler. Daha sonraları her çıkmaza girdiklerinde birbirlerini suçlayarak, sen PKK'lisin, PKK ile işbirliği içerisindesin deyip, yaptıkları çirkinliği kendileri deşifre etmekten utanmıyorlar.
Abbas’ı yol çatısındaki komşu mezra köyün yakınına bıraktılar. Teşekkür edip yoluna yollandı. Kendi köyü bir yarım saat uzaklıktaydı. Hızlı yürüse on beş, bilemedin yirmi dakikada evde olurdu.
Zamanında, şöyle cumhuriyet öncesine kadar Ermenilere ev sahipliği yapmış bu komşu mezra, şimdi Kızılbaşların yaşam alanı olmuştu. Bir yüz sene sonrasının buraların yeni sahiplerini kim bilir ki kim olurdu? Bu topraklarda bu zamana kadar yaşamış ve şu an yaşıyor olan insanların dinleri dilleri farklı olsa da; aynı kaderi paylaşıyorlardı, yoksulluk !..
Bizim Fidel'e
Gümüş yapraklarıyla bir dev çınar
Uçurumda inat,
Fırtınalara kafa tutan.
Dilinde umudun türküsü
Yüreği çocuk, gözleri çocuk
Güle güle ...
GREV
Bu sabah iyi değilim.
Sinirliyim,
Tedirgin.
Sabaha kadar uyumamış gibi öfkeli...
Hiç bir şey yapasım gelmiyor içimde
Havalardan mı?
Hasta mıyım ne?.
Oysa başımı koymadan yastığa gitmiştim.
Bir hal var başımda
Kaç gündür böyleyim
Bir ağaç gibi durağan,
Bir taş gibi sert
En fazla da hava gibiyim
Ağır ve dolu,
yağdı yağacak..
Ezmelisinden olsun azık
Maydonoz ve soğan da doğra içine
Dürüm yap yufka ekmekle,
Paylaşacağım dostlarım olacak
Dayanışma mitinginde
Polis copu acı verir
Acıktırır insanı
Alıcı kuşlar gibi döner
Başımızda polisler
Toması yıkamazsa
Sıkar yağlı kurşunu
Hesaba katma sağ döneceğimi
Azık bir umuttur
Düşersek kavgada
Dostlarım paylaşır
Ben olmasam da...
W. Shakespeare’in ‘Macbeth’indeki, “En büyük acılar, kaygılara döndü, ölüm çanları kimin için çalıyor soran yok. Doğru insanların ömrü tükeniyor. Başına takılan çiçeklerden daha çabuk. Hasta olmadan ölüveriyor insanlar,” satırlarıyla betimlenmesi mümkün olan bugünün Türkiye’sinden söz etmek kolay değil…
Çünkü N. G. Çernişevski’nin, ‘Prolog’unda, “Zavallı bir ulus; tepeden tırnağa köleler ulusu; hepsi köle” sözlerini çağrıştıran bugüne ilişkin olarak; Ulvi Arı’nın, “Türkiye’de en çok icra edilen sanat mimdir. Çünkü kimse konuşmuyor,” demesi boşuna değildir! Her neyse…
Coğrafyamızda tehlikeler, imkânları çoğaltarak büyütürken;
Karl Marx’ın, “Tarihi üreten onun kötü yanıdır,” saptamasının altını ısrarla çizip:
“1. Köpürerek koşuyordu atlarımız/ Durgun denize doğru.
2. Bu uçuş, güvercindeki,/ Özgürlük sevinci mi ne!
3. Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,/ Düşünmek yasak,/ İşgücünü savunmak yasak!
4. Ürünü ayırmışlar ağacından,/ Tutturabildiğine,/ Satıyorlar pazarda;/
Emeğin dalları kırılmış, yerde.
5. Işık kör edicidir, diyorlar,/ Özgürlük patlayıcı./ Lambamızı bozan da,/
Umuttur işte. Umut, kurşungeçirmez geceleri bile aydınlığa çevirebilir. Ve o umudun hiç bitmesini istemezler öykü kahramanları. Henüz ilk öyküsüyle insanı kendisine bağlayıp, yarına olan inancımızı daha da büyütüyor.
