Ali Cemal Türkmen ağ günlüğü

Bizim en büyük eğlencemiz sokaklardı; kapı önlerinde hep beraber oyunlar oynamaktı. Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani. O zaman Caferlerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık. Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, yine güle oynaya dönerdik… Servis aracımız yoktu. Gerçi servise verecek paramız da yoktu. Lükstü bizim için.   Çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna öyle dalardık. Annelerimiz ya da aile büyüklerimiz bu durumu bildiklerinden bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.

Affınıza sığınarak kısa bir hatırlatma yapmadan geçemeyeceğim. “Ömer Polat” 1980 yılına kadar ülkemizde birçok şiir kitabı, roman ve düz yazıları çıkmış hatta romanları Tiyatro oyununa çevrilmiş bir yazarımızdı. “ ALADAĞLI MIHO” adlı tiyatro eseri gibi. Ayrıca benim de öğretmenimdi…

Tekrar başa dönersek  Ömer Polat hocamız itirazımıza gülmüş,  “Sözümü tekrar ediyorum, edebi bir hastalıktır yazmak ve tedavisi asla mümkün değildir.” diye yinelemişti  bizim bilgiç ve vakur tavrımıza karşın.