Mozart’ınki bir Osmanlı paşasının sarayında tutsak alınan iki Avrupalı Hristiyan güzel kadının ‘barbarlığın İmparatorluğu’ndan kaçışı hikayesi...
Benimkisi ise 18 yüzyılda değil 21 yüzyılda Avrupa medeniyetinin kalbinde ve sıradan bir paşanın değil, yüzyıllarca krallara, bir yüzyıldan fazla bir süreden beri de cumhurbaşkanlarına ev sahipliği yapmış bir saraydan kaçırılmıştım hem de.
O iki genç Hristiyan kız bir paşanın sarayından kaçmak istemiş, ben ise kaçırılmıştım.
Çekya’da bir düzine ticari şirketim vardı. Türkiye’den ithal ettiğimiz malların çoğunu, Kürt iş adamlarından almak hep önceliğimdi. Beni davet eden şirketler konaklama yeri olarak Hilton, Sheraton, Mavi Marmara Otellerini yeğlerlerken ben kendim gittiğimde kadim dostum Dr. Kazım Taşın Aksaray’daki otelinde kalmayı yeğlerdim. Nihayetinde gençliğimin bir bölümünü geçirdiğim sokaklardı oralar. Lise öğrencisiyken kaldığım Diyarbakır Talebe Yurdu, DDKO’nun merkezi, Pertevniyal Lisesi ve daha nereler...
Fransa Dışişleri Bakanlığı’na özel bir mektup gönderdim. Mektupta bana vermiş oldukları araştırma-ihtisas bursu ile sunmuş oldukları imkanlar için teşekkürlerimi sunmuştum. Ayrıca Fransız devletinin barınma ve bilimsel çalışmalarım için vermiş olduğu imkanların oldukça önemli olduğunu, fakat ülkemin bir bölümünün yani Doğu Kürdistan’ın içinde bulunduğu şartlardan dolayı vicdanen artık Paris’te kalamayacağımı ve bilimsel çalışmalarıma devam edemeyeceğimi belirttim. Humeyni İslam Rejimine karşı verilen mücadele ve çatışmalardan dolayı Kürt köy ve şehirleri her gün bombalanıyordu.
70’li yıllarda, henüz üniversite öğrencisi iken tanıdığım ve faaliyetlerine katıldığım insan hakları savunucusu grup Harta 77 mensupları (grup 700 kişi civarındaydı ve içlerinde tek yabancı bendim) bir anda devletin en kilit noktalarına gelmişti. V. Havel Cumhurbaşkanı, Jan Ruml Çek İçişleri Bakanı, okul arkadaşım Dr. Petr Cermak Federal (Çekoslovakya) İçişleri Bakanı olmuştu, vs. vs. Bu insan Hakları savunucularının hepsi devlet tecrübesinden, siyasi bilimlerden yoksun devlet ekranı oluvermişlerdi.
Vahşi hayvanlar içerisinde en çirkin bir yüze sahip olan, leş ile beslenen, başka hayvanların yakaladıkları avları elinden alan, çok kalın bir boyna sahip olan bir SIRTLAN’a benzettiğim bir zatı üzülerek olsa da suç duyurusunda bulundum. Üzüldüm; çünkü zat bir Kürd’tü.
Bir Kürd diğer bir Kürd’ü evinde, nöbette olan Fransız savcısını ofisine çağırtarak -tatil günü olmasına rağmen avukatlar bularak- suç duyurusunda bulunuyordu.
Ellerinde uyduruktan bir Laesse Pase belgesi vardı. Bu yüzden yasal olarak onlar için yer temin etmek mümkün değildi. Yurttaki odamı (kaçak olarak) onlara paylaşmaktan başka da çarem yoktu.
Onlar gibi ben de Prag’da çok yeniydim. Çekoslovakya’da yasal olarak kalmaları ya da başka bir ülkeye gitmelerine müsaade edilmesi için bana yardımda bulunabilecek tanıdık veya tanımadık kim varsa yanına gidip ricada bulunuyordum.
"Utanmıyor musunuz benim torunuma yurtdışı seyahat müsaadesi vermemeye! O en az benim kadar vatanını sevendir, Batı’ya niye kaçsın ki?” diye haykırır. Bu olayın akabinde Pavel’e iki hafta içinde inanılmaz bir hızla Batı Avrupa’yı bir aylığına seyahat etme müsaadesi verilir.
Hem de Sosyalist Öğrenci Örgütü’nün bile üyesi olmamasına rağmen -ki komünizmin o yıllarında bu görülmüş bir vaka değildir-.
Sonunda yol arkadaşım, oda arkadaşım ve kadim dostum Pavel Martasek’e “İsmini neden ÇAPXANE ARARAT, Ağrı koymuyoruz?” diye sordum. Sormamla "Mükemmel!" diye haykırdı ve ardından beni tüm gücüyle kucakladı. Benzeri anlarda biz birbirimize hep böyle sımsıkı ve kardeşçe sarılırdık. Sanki Nemrut Dağı’nın doruğunda, Kürdistan’daydık. Tıpkı Nemrut’un doruğunda olduğumuz o anki varlığımızı saran sonsuz mutlulukla, keyiften birbirimizin "kemiklerini kırarcasına" sarılmıştık.
Natan “Hayır Sultanım RAB öyle bir şey söylemeyecek kadar bizi çok, kendisini sevdiği kadar sevendir. RAB ‘Ben israiloğullarını diğer evlatlarıma hakkın yolunu göstermeleri için gönderdim,’ der. Museviler RAB’ın ilk ve büyük evladıdır, daha sonra İsa ve sonra da Muhammed’i gönderdi ve RAB’a giden yolu gösteren üç evladı oldu.”
"Peki Natan madem sen bunu biliyordun niye şimdiye kadar bana söylemedin! Niye bu kadar süredir hakkaniyeti bulmak için yaşadığım acılara seyirci kaldın?"
O ana kadar görülmemiş, yaşanmamış, duyulmamış bir yıldırım gücüyle, bu soru tüm dünyayı bir daha hiçbir zaman o andan öncesi gibi olmayacak şekilde değiştirmeye başlamıştı.
Natan donup kalmıştı. Ama Sultanın da ondan sabırsızlıkla sorusuna yanıt istediğini, beklediğini tüm varlığını saran korkuyla hissediyordu.
