Bunlar, bayramlık. Gözelce ütüleyip, sedirin örtüsünü yaydım, perdeleri takdım. Gaç yıllık ganeviçelerin renkleri solmamış bile. İnsanlar yaşlanıyo, ölüp gidiyo da sevgili günlüğüm; eşyalara pek bi şey olmuyo. Çul gadar ömrümüz yok. Örme perdelerin ucundaki saçaklar, pençerede salkım söyüt gibi salınıyo. Seyrek dişli darakla saçakları daradım, işlemeli yasdıkları sedire sıraladım. Renk renk ganeviçeler, yasdıklardaki gaga gagaya vermiş guşlar, üzüm salkımları, gonca güller içimi ferahlatıverdi.
Bu dantelleri ördüğümde, ganeviçeleri işlediğimde ne gadar gençdim. Arkamda bilek galınlığındaki iki saç örgüsü, yürürken, belime belime vururdu. Örgüleri çözünce, saçlarım, şelale gibi omuzlarımdan aşağıya akıverirdi. Ellerimin gınası hiç eksik olmazdı. Yok gonşunun düğünüydü, yok bayramdı derken sık sık gına yakınırdım. O gınalı ellerle işledim bu örtüleri. Derken; duvardaki ayna gözüme gitdi. Geçdim garşısına.Yüzümün gırışıklıkları, saçlarımın beyazı, çapak olup doluverdi gözlerime. Misefir gibi gelip gidiveren gençliğimi ben ne zaman gaybeletdim? Bulduğumdan habarım olmadı ki, gaybeletdiğimden habarım olsun. O anda, bir kör guyuya atıverdiler sanki beni.
Neyse ki, az sonra aklım başıma geldi. ” Yüzün gırışırsa gırışsın, bırak saçların da ağarsın. Cemal gider, Kemal galırmış,” dedim. “Seda Sayan gibi, beton duvara benzeyen gergin suratı ne yapacan? Gülünce; ağzının gıyısı, gözlerinin edirafı gırışmalı. Yüzünün çizgileri gülümsemene garışmalı. Gülmen, ağlaman yüzüne vurmadıkdan sonra; ne işe yarar, ütülenmiş çamaşır gibi surat?” dedim.
Böyle kendime söylenirken, gapı çaldı. Bakdım, torunlar! Fırtına gibi girdile içeriye. Bubanne biz geldik deye atlayıverdile üsdüme. Devrilivereyazdım. Yörüdükçe, örüklü saçlarımın belime belime vurduğu zamanlarda, ellerimden gına eksik değilken; bu dünya datlıları var mıydı, diye sordum kendime. Torunlarımın gokusunu içime çekdim. Yüreğimin garanlık odaları aydınlanıverdi.
Torunlar gidince, yapılacak işler düşdü aklıma. Bayrama baklava açacam, su böreği yapacam daha, diye mırıldanarak mutfağa girdim. İçeri girince bi de ne göreyim! Masanın üsdünde bi tepsi börekle, bi tepsi baklava! Ürya görüyom sandım. Memet Amca’n benim habarım yoğukan, Börekçi Hacer’e yapdırmış, ben yorulmayım deye. Zaten bugünlerde amcanla aramız pek iyi. Ne zaman böyle iyi olsak, arkasından bi dargınlık gelir. Aha da buraya yazıyom. Fatma Nine’m dediydi, dersin.
Ben bi süre, günlük münlük yazamam. Bayram günü günlük sırası mı! Hem, bayramdan sonra amcanla gaplıcaya yatıya gidecez belki, bi hafdalığına. Senin anlayacağın, on gün gadar yoğum ben. Hadi, hoşca gal sevgili günlüğüm.
