Türkçesi ve mantığı gayet iyiydi. Uçurum Geyikleri’ni yazarken en çok bilgiyi Ondan aldım. Tüm ayrıntılarıyla, ne güzel anlatıyordu. Bazıları, gerillalar arasındaki aşk ilişkilerini anlatmaktan kaçındılar. Hatta kendi aralarında, ‘Aman bu konuda fazla açılmayın, Oruçoğlu delidir, herşeyi yazar,’ gibi bir sözleşmeye de girdiler. Ama Ökkeş’in tabusu yoktu.
Aç çocuklarla, yani insanlığın en duyarlı yanıyla ilgilenmeyen, insanlıkla da ilgilenmez. İnsanlıkla ilgilenenin gözü, çocuk açlığının ve sahipsizliğinin yollara, kaldırımlara düşen izlerini kolayca görür. Görmekle kalmaz, o izleri sürer, o izlerin sahiplerini bulur, onlarla bütünleşir.
İzmir-Karaburun...
Dağ dağ, tepe tepe... Burun buruncuk, koy koycuk... İşte o güzelim Karaburun.
Gerilla söyleşileri yapmak için sevgilisini alıp dağlara gitti,İstanbul'a dönerken tutuklandı. Malatya Hapishanesinde doğurdu Suhpi'yi. Bütün hapishane isim aradı doğan bebeğe, nice isimler bulundu ama Suphi Cihan dediler ona. Türkiye'nin ilk komünist partisinin sekreteriydi Mustafa Suphi, Süleyman Cihan ise 1980'de vur emriyle aranan ve Gayretepe işkencehanesinde buharlaşan bir örgütün lideriydi.
Hapisten hapse mektuplaştılar, Suphi mektuplarda sevdi babasını, dışarıdaki hayatı gelen mektuplardan anlamaya çalıştı.
İnsan en çok birlikte güldüğünü mü yoksa birlikte ağladığını mı özler? Daha önce buna dair yazı yazmıştım. “İnsan en çok birlikte güldüğünü özler mis“ diyordum, ki bu yazdığım bir anlık bir özlemin, duygunun getirisiydi. Tabii ki her insan mutlu olmak, gülmek, neşelenmek ve yanındakiyla bunu paylaşmak ister, rahatlatıcı ve güzel bir duygu. Ama lakin bunun fazla bir derinliği olmuyor. Ağlamak bir derinliği ve güveni paylaşmaktır, getirisi anlamlı. İnsan en çok kimin yanında kendisi olursa bence özlenende o olacağı muhakkak.
