Hafta sonu kız kardeşim gelecek İzmir'den. Annemin, -aynı o bayram sabahlarındaki gibi- muhteşem kahvaltı sofrasını hazırlıyoruz bahçedeki ahşap masaya. Neler yok ki masada... Daha doğrusu annem hazırlıyor ben seyrediyorum uzandığım kanepeden. Heyecanlıyım!
Ben olsam bende göndermeye korkarım çocukları şeker toplamaya. Hani pazarlamacılık yapan bayanlar vardır ya. Ben o tür işlerden de her zaman çekinmişimdir. Bilmediğim birinin kapısını çalıp, bir şeyler satmaya her zaman korkmuşumdur. Böyle bir iş hiç yapmadım. Yapanların da cesaretine hayranım. Bravo diyorum. Ödüm kopar benim.
Karşılık vermek, kendimi savunmak istedim ama vazgeçtim oracıkta. İşin ucunda bayram harçlığı vardı! ‘’Sallanma’’ diye arkamdan bağırdı. ‘’Herkes sofrada bir sen eksiksin’’
Zamanla onlar yerini biz aldık bayramların değişmez eskiye özlem duygusuyla aynı tümceyi biz kullanır olduk. Şimdi diyeceksiniz ki ''eskiye rağbet olsa bitpazarına nur yağardı.'' Eskiden gerçekten öyleydi. Bitpazarları şehir ve kasabalarımızın semt pazarlarıydı. Zaman geçirilir, alış veriş yapılır. Hele bir de tanıdığa rastlanır, ''iki lafın beli kırılırsa'' demli çay tadında olurdu.
