Dünden bugüne, “Bu (sınıflı-yn) dünyanın irkilten yanı korkunçluğu değil, olağan görünüşüdür,” diyen Theodor W. Adorno’nun saptamasına ilişkin “Şüphesiz” notu düşülmelidir.
Ancak bununla da sınırlı değil. Eric J. Hobsbawm, ‘Aşırılıklar Çağı: 1914-1991’in son paragrafındaki, “Nereye doğru gittiğimizi bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey, tarihin bizi bu noktaya neden getirdiğidir,”[2] satırları da eklenmelidir.
Anadolu; İslamiyet'in egemenliğine girmesiyle, tarihinde bu kadar dil, din, inanç, resim, sanat, edebiyat yozlaşmasına hiçbir zaman uğramamıştır. Bunun açık kanıtı, kökeni Arap olmayanlara Türkçe adına zorla İslam Arap kültürünün dayatılmasıdır. Selçuklular, Osmanlı ve Cumhuriyetin Dilbilim (Lingustik) diye bir bilgi, duygu, düşüncesinin olmayışı, sözde Türkçülükle Öz Türkleri derin bir asimilasyona uğratmıştır. Resmi dilin Türkçe ilan edilmesi, Türk kültürünün yaşatıldığı anlamına gelmediğini, Müslümanlaşanların düşünce yapılarından anlamak mümkün.
İktidardaki asimilasyoncu, tek tipçi, inkârcı zihniyet ve Diyanet, bu Muharremde de devletin ve diyanetin paralı memuru haline getirdiği 96 Alevi Dedesini çeşitli Avrupa ülkelerine gönderiyor.
Üçüncü Boğaz Köprüsünün İstanbul’un doğasına, iklimine ve ekolojik dengelere verdiği zararın yanında, iktidarın yandaşları ve işbirliği yaptığı cemaatlere yeni rant alanları yaratması, İstanbul kentinin yeni beton yığınlarına dönüştürülmesinin yanı sıra başkaca da özellikleri var.
Bunlardan en belirgin olanı bu köprünün ismidir: Yavuz Sultan Selim Köprüsü
