Öfkem dinmek bilmedi yıllarca!
"Öfke Kontrolu" eğitimleri falan hikaye yani. Hiçbir eğitim o ikisine olan öfkemin derecesini bile düşürememişti.
İki gün, üç-beş hafta, beş-on yıllık bir öfke değil bu üstelik. Ömrümün akışına imza atan o iki kişiye olan öfkem, hayatımın her anını alt üst etmişti.
Sevdiklerimiz için değerli miyiz yoksa önemli mi?
Zaman akıp gitmişti. Gece yarısını çoktan geçmişti. Okumayı çok severdi; kâh gazete, kâh kitap ne bulursa okumaya bayılırdı. Kim bilir belki de kitap okumanın yasak olduğu o yetmişli yıllarda, okumak ona daha cazip geliyor da olabilirdi. Haksızlık etmemek lazım, dayısının evinde yaşayan Küçük kız, dayısının da gece geç saatlere kadar gazetelerini okumayı bitirmeden uyumamasından etkilenmiş de olabilirdi.
Herkes uyumuştu çoktan.
Rahat buraxmayır məni bu sual:
Görən nə edərdim, sən olmasaydın?
Bəxtəvər olmağa tapmamış macal,
Bil, ölüb gedərdim, sən olmasaydın.
Gözlərim həmişə tox olub inan,
Üzümə gülənlər çox olub inan,
Qapanıb özümə, yox olub inan,
İynətək itərdim, sən olmasaydın.
Bizim ikimizi hislər bağlayır,
Sevgi qapısını pislər bağlayır,
Cümləni həyata sözlər bağlayır,
Cümlətək bitərdim, sən olmasaydın.
Hayatlar var...
Birleştirilmiş görünen,
Ama ayrı kalmış...
Aynı evin içinde,
İki ayrı dünya,
Düşünceler farklı,
Hayaller ayrı...
Ne sevgi, ne saygı,
Ne de heyecan...
Tek birleşen,
üreme hücreleri olan,
sayısız insan...
Ortak noktaları,
Yalnızca çocukları...
Oysaki onların
Kendilerinden önce,
Birbirlerini seven ebeveynlere,
Ne çok ihtiyacı var!...
güllerini, goncalarını sevdiğim.
her kış bitende,
her bahar başında,
yüreğimin başında bitersin.
karların suyunu sıkan,
sıcak yel gibi vurursun sineme.
üşütürsün bir yandan,
bir yandan kurutursun,
acısını sindire sindire,
her baharda açmak için,
yolunu beklerim.
hiç son bahar gelmeyecekmiş gibi.
Düşerken alnını okşuyor son rüzgâr.
El ilanları yırtık ayrılıklar kuşatmış bu şehri
Zulmün içinden direniş çığlıkları yükseliyor.
Yüreğinin kıyılarına tutunmak istedim.
Esen yel kavgayı fısıldar kulağına sevdalının
Koyulaşır damarından toprağa sızan kanlar.
Sevgimi yoğurdum umudumla aşk ile
Direncimle çoğalmak için yokluğunda.
Gözlerinin sularında savrulmak istedim
Kendine yabancı bir tebessüm asılır yanaklarımda
Berkin Elvan a!
Hani diyorum ki çocuk!
Mavi bir yolculuğa çıksam,
Ellerin sarsa sıkıca ellerimi de,
Saçlarında yıldız toplasam!
Biber gazlarına aldırmadan,,
Öpsem seni parmak uçlarından
Ve kaybolsam gözlerinde, Berkin
Adın dudaklarımı yaksa
Rüzgâr olup söndürse nefesin beni!
Gözleyi gözleyi gözüm dört oldu
yürek yarasına derman bulunmaz
için için yanarım ateşim sönmez
ayrılık acısına derman bulunmaz
bir şafak vaktinde düştüm yollara
kırk yıl gezdim alışamadım gurbet ellere
harabe olmuş hayatım kapılmış sellere
bu harabeyi yeniden yapacak usta bulunmaz
yürüdüğüm yolun dikeni gülü
solmuş çiçekleri kurumuş gülü
gülüne ağlayan garip bülbülü
teselli edecek bir ağıt bulunmaz
Durur muyuz, kendimizi hemen dışarıya attık. Babamın bir dizine ben, diğer dizine Nuralp yattı. Birazdan başımızı okşayacaktı. Elleri sıcacıktı; sevgiyle atıyordu. Annem elinde çay tepsisi ile görününce yerimizden olduk, rahatımız kaçmıştı. Ama kurabiyeler her şeyi unutturdu. Babam elini omzuma koydu.
