Beni böyle bilin
Çokta güvenmeyin
Elmanın kurtlusunu severim
Kargacık burgacık
Sebzeleri seçerim
Dalgınlıktan değil
Kuşun kanadı yaralı olanını
Gagası çatlayanı
Kedinin kuyruksuzunu
Köpeğin açını
Ağacın yaşlısını
Çiçeğin kuru tohumunu
Ağır bir zorunluluk bu
Sanırım
İnsanı da böyle severim
Beni böyle bilin
Çokta güvemeyin
Şiir: Esma Temur Ekinci
Seğirten gözlerim hediye
Benden sana
Bulutların kokusu üzerini kapatır
Bakma sen onlara
Partalları efsunlu iki kuş
Sufiler ocağı
Tövbe tövbe hediye
Benden sana
Eski plakların sevgileri hediye
Benden sana
Harıl harıl bir telaş sarar
Kırık dökük mısraları
Eskimiş bir güzellik
El kadar çocukların gözünde
İliştiğim ömrüm hediye
Benden sana
Şiir: Esma Temur Ekinci
Hoş geldin karanlıklar diyarına
Hoş geldin
Oyun başlamak üzere
Burada insanlar kurdukları hayallerin
Acısını çekiyorlar
Biliyor musun yabancı İnsanlar atılan her taşı tanımıyor tabii
Bazıları gerdanda parlıyor
Bazıları sırtında yaralar açıyor
Sadece
Uykularında sağa sola çırpınıyorlar
Ya uçurumun kenarında
Ya da denize düşecekken uyanıyorlar
Oysa biz vişne ağacına atılan türküleri bellemiştik
Menekşe gözlü kızlara söylenen
Artık söylenmiyor o türküler Istıraplı yüzlerde sarı siyah, kırık
Sümerler’in ‘Gılgamış Destanı’nından beri köklü bir tarihe, geleneğe sahiptir şiir; Anton Pavloviç Çehov’a, “Yaşamın düzyazısı tüketildiyse, hiç değilse şiirine saygılı olmak gerek,” dedirtecek kadar…
“Dijital Çağ”, “Yapay Zekâ” çığırtkanlıkları ya da post-modern söylenceler için “tükeniyor” iddialarına malzeme yapılmak istense de; eskimeyenin peşindeki şiir, yaşam ile ilişkinin dile gelme hâli olarak var oluşumuzdur ve başkaldıran sevdalı insan(lık) olduğu sürece gündem maddemiz olacaktır.
El özet, şairler gitse de şiirleri kalacak, yaşayacaktır...
Günün son ışıkları
Denizin üstünde
Gümüşi renginden
Dalgaların üzerinde
Tutunmaya çalışıyor sanki
Seyrindeyim
Güneşin
Denizin
Yerin göğün
Yeldeğirmeninin
Ve yine sen düşüyorsun
Us'uma çocuk
Yine sen
Mavi şortlu
Günyüzü görmemiş anılarıyla, gümbürtülü
Bazen de usulca ama önü sonu menziline varırmış
Kırık dökük, kimi zaman da sevinçle
Anladım benimki bağışlanmaz bir hataymış
Bırakın hicran yaralarımı göstereyim
Ürpersin görenler tepeden tırnağa
Gözlerinin rengine hüzün bulutları çöksün
Okyanus derinliğinde bakışların
Vurgun yemiş bir sünger avcısı gibiyim şimdi
Nefessiz kaldım, yaralarıma yenileri eklendi
İlk kez sevmedim tuzlu okyanus kokusunu
Çıkarın beni buradan, boğuldum boğulacağım
Çizerken gözlerini dağ kahvesi
Ne çığlık
Ne mektuplar bulur seni
Ah canım benim özlemimin sesi
Anlıyorum bugün günlerden cumartesi
