Kaç kişi dışarı çıktı!
Kaç kişi meydan da
Kaç kişi göçükte
Kaç kişi!
Say say say
Ölü say
Ölüye say
Beni de say
Onu da say
Enkazda bekleyen babaları
Tek başına kalan çocukları da
Çocukların adın sayıklayan anaları say
Muratsız giden gençleri
Unutmadan say
Hangisi yaşam
Hangisi ölüm
Toprağın altı mı, üstü mü
Bilemiyorum
Ses ver diyorlar da
Sesimi bulamıyorum
Sesim yok!
Acıdan
Yüreğim ele avuca sığmıyordu
Bütün kapıları tek tek çaldım
Duvarlara çarptım
Önüme gelene soruyordum
Bilgesine,delisine
Dervişine,dilencisine
Yaşlısına,gencine
kolayca yazıldığını mı sanıyorsunuz?”[1]
Johann Wolfgang von Goethe’nin, “Gökyüzüne çizilmiş resimdir;” Friedrich Hegel’in, “Güzel sanatların en üstünü ve en zor olanı,” diye tanımladıkları şiir -eskilerin deyimiyle- “İnsani bir mefkure”dir; Ahmet Hamdi Tanpınar’a göre, “Saf bir lisan”dır.
“Şiirin sabit bir tanımı yoktur,” denir; “Şiir gökyüzünün sonsuzluğu, denizin engin derinliğidir, ateştir, itirazdır, ütopyadır,” benim için…
Üç adım ötedeydi
Kaç gün
Kaç yıl geçtim bilir misin
İçim titriyordu
Hayalleri arayan
Bir Sokağın başında durdum
Sonu gözüken
Kaldırım taşlarının yerini düz asfalt yol almıştı
Kapıların yüzü birbirine dönüktü
Ama İnsanların değil
Bütün Renkler değişmişti
Oysa en son aklımda kalan renk yeşildi
Yeşildi, yeşil
Ta ötelerden, gelen bir sesle irkildim
Kırk üç yıl öncesi
Düşmüş bir rüzgârın önüne
Sürükleniyorduk
Hiçbir iz bırakmadan peşimizden
mosmor Mor'u Maviye sarıyordum
Yüzüne susardı aynalar
Susardı sevginin göğü sözüne
Acı kaldırımlarında yürüyen zamandı sadece
Gözleri uykusuzluk tırmalarken
Kapılar üşür
Mevsimler sararır
Ömür bükülür
Kalbim alev alev çarparken sana
Ben hala hep o günlerin durağında
Cumartesilerde beklerim seni
voltama yüklerim sessizliğimi
kaplumbağa hızıyla bir duvardan
bir duvara
kar yağıyor
gök kubbenin dipsizliğinden
yumruk yumruk
yağabildiğince yağsın tutsak bakışlarımın üstüne
yağsın da sussun özlemim
martısız denizdir
kilitlenmiş
kelimeleri unutmuş dudaklarım
vayyy....vay
bir kar yangını harlanıyor yollarında
tilkiler dolaşmaz bu havalarda
keklikler uçmaz
soluklar yapışmadan bıyığa donar
bu havalarda burnunu görmez insan
视一直闪
联络方式都还没删
你待我的好
我却错手毁掉
也曾一起想
有个地方睡觉吃饭
可怎么去熬
日夜颠倒连头款也凑不到
墙板 被我砸烂
到现在还没修
一碗热的粥
你怕我没够
都留一半带走
给你形容
美好今后你常常眼睛会红
原来心疼我
我那时候不懂
假如我年少有为不自卑
懂得什么是珍贵
