Önünde ne var
Nereye yol açıp
Neyi nereye yaklaştıracak
Hangi karanlıkları aydınlığa kavuşturacak
Hangi dağın yükü omuzlarında
Hoyratlığın
İpe sapa gelmeyişin
Ondan mı
Beşikte bebeğe ninni mi söyleyecek
Sevdalı dilinde türkü mü olacak
Gönüldeki düğümü mü çözecek
Belki bir zorunlu bekleyişe
Eşlik edecek
Açtım kapıyı usulca
Sıkıca tutuyorum
Çarpmasın diye
Eşikten içeri girdi bir fısıltı gibi
25 04.2020
Herkes her şey
Neden sustu
Niye buradayız
Kim getirdi beni buraya
Otobüs niçin durdu
Neden ağlıyor herkes
Kim öldü ki
Hayır hayır kimse ölmedi
Lütfen söyle kimse ağlamasın
Kimse ağlamıyor ağlayan sensin
Hayır ilaç içmeyeceğim
Uyumak istemiyorum
Yüzünü görmek istiyorum
Acının zuhur ettiği bedeni
Ürkek, yorgun
Uğultular içinde
Ne söylediği anlaşılmaz biçimde
Dengeler değişiyor
Kıyamet kopuyordu
Baktığı yüzlerde
Can’ın annesi, babası ve ben öylesine güzel bir üçgen oluşturduk ki, ona her şeyin doğrusunu öğretmeye çalışıyoruz. Benim tecrübelilerim, onların da yeni çağ bilgilerinin toplamının ürünü idi yaptığımız şey aslında.
Ben iki çocuk büyütmüş, emekli olmuş bir anneyim. ‘Artık dinlenme zamanı!’ diyordum kendi içimde.
Bir sabah ağabeyim geldi. Hâl hatırın sonunda, “Canım kardeşim, “ dedi sevecen bir sesle. “Can için güvenilir bir bakıcı bulamadık. Çaresiz kaldık. Senden ricamız torunum Can’a bakar mısın?”
