Yazarım yazmasına da
Acemiyim
Anlat ki anlatayım
Özümü özüne bağlayayım
"İşte şu gördüğün
Değirmen de üğütüldüm
Aralık'ta ayaz da
Maraş'ta"dedi
Sürekli bir şeyler toplamaya çalışıyor
Boynunda taşıdığı heybesine koyuyordu
Sordum nedir
Yerde topladığın
Sustu sustu
Döküldü dizelere
Dizeler sızladı
Dilime
Destan eylesem
Anlatsam seni
Uçan kuşa
Düşen yaprağa
Azalır mı acıların
Dağların, turnaların
Gölgeler gibi uçup
Giden hayatların
Türküsüdür bu
Geceyi gündüze dönüştürüyor
Her bir ezgileri
Rüzgârın çarpmasıyla
Hışırdıyan yapraklarla
Dağlardan sesleniyor
Acılı akıntılarla akıp giden
Nehrin uğultusu yükseliyor
Göklerde ateşli
Damar damar
Belirsizleşen yaşam
Çalkalanıyor
Volta atıyorum
Payıma düşen avludan
Sonra sırtımı
Soğuk ve nemli
Duvara yaslamış
Seyrediyorum
Dağı taşları
Götür uzaklara
Gülüşü solmayan
Çocukların ülkesine
Bir dost eli sıcaklığında
Acılar sağımı solumu
Çekiştirmeden daha
Olur ya
Düşerim belki
Bu yolculuğun
Yalnızlığı
Yorgunluğu
Taşı toprağı
Ayrılığı
Karanlığı var
Tut elimden
Götür ötelere
Çocukluğumun
Tepelerinde
Koşarken
Elim sende oynadığım günlere
Vermem seni kimselere
Kayalıklara çarpan sesim
Yankılanıp
Yükselir özgürlüğe
İşte şu tepenin ardında
Uzaklaştıkça sesin
Bugün gözlerim hep onları aradı ama yoktular. Küskün mü gönülleri bilmem ki? Küsmüş yüce gönülleri. Çünkü en çok onlar üzerinde konuşuldu pandemi döneminde. Oysa ne sebep ne de sonuçtular onlar. Bugün hastaneden çıktım. Hemen önünde çiçekçiler sıra sıra dizilmişti. Hızlıca geçtim önlerinde metroya yetişmek için. Aslında pek acelem yoktu. Yine de hızlı hızlı yürüdüm alışkanlık işte.
Hava soğuk ama güneşliydi. Açık hava iyi geldi. Köprüden karşı tara istikametine doğru yürüdüm. Köprü bitiminde yine çiçekçiler ve 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü...
Diğer ucuna
Konar göçer
Göçer konardı onlar
Güneşin alnında
Arık başlarında
Tozlu yol kenarlarında
Dağ eteklerinde
Beyaz Amerikan bezinden
Çadırlar kurulurdu
Sıra sıra
Üçgen, kare şeklinde
Çadırların önünde
İçinde
Sessizce oturan
Kır saçlı
Esmer yüzlü
Kırmız tombul yanaklı
İnce çizgi çizgi
Bir de
Pul pul yaralar oluşurdu
Sarı sıcaktan
Elleri yüzleri
Gözüm
Gözümde
Göz bebeğim üşür
Örtüsüz
Çıplak bakar
Gülerdi gözlerim
Sancı sonrası
Sözsüz
Anlatırdı
Ayağıma batan
Dikenin acısı
Gözümden göz ucumdan
Damla damla
Akardı
Kipriğim kederli bakardı
Üşüşür
Başıma
Sisten
Dumandan kalan
Yalnızlık
İklimsiz baharda
Gözlerim üşür
Bir tek gözüm
Anlatır
Her bir cümleyi
Heceyi
Dilini bilmese de
Anlamayı bilir
Bu nasıl sevgi
Bu nasıl sadakat
Bu nasıl inanış
Bu nasıl kabulleniş
Bilemedim
Çimen yeşili gözlü Teyze'yi hatırlarım ara sıra....
Üniversite sınavına girebilmek için, 1983 Yılında Maraş'tan, İzmir'e gitmiştim. Çünkü İzmir Balçova’da ablam oturuyordu . Amacım ablamla hasret gidermek biraz da gezmekti.
Yağmurdu kirpikleri
Annenin
Büyük yıkımdan aklımda kalan
İs karası kareler
Yanık yün kokusu geliyor burnuma
Oysa ne itina ile dizerdi yüklüğe anam
Yerlere saçılmış yataklar yorganlar
Savrulmuş dört bir yana kitaplar defterler
Eğilip alıyorum yarısı yanmış defterimi
Göğsüme bastırıp haykırıyorum
Her yer is karası
Salonun çökmüş tavanından
Gökyüzüne bakıyorum
Küme küme yağmur bulutları geçiyor
Yağacaksınız biliyorum
