Öyle sessiz olduğuma bakmayın
Ağız dolusu
Kan tükürüyorum
İçimde oluşan
Yaralardan olacak ki
Çığlıklarım yapıştı dilime
Bir tutam sevdam kaldı
Onu da paylaşayım hepimize
Ancak benden kalan naçiz bedenimi
Gömün, beklenen halk devrimin izdüşümüne
Baharım çoktan uçtu gitti
Mayıs’ı unuttum
Şimdi her yerde kış
Her an Şubat’ı yaşıyorum
Mevsimler mi tükendi
Yoksam ben mi tükendim
Kuşlar, börtü böcekler, güler, çiçekler kalmadı
Her gün bağrında
Bir umutsuzluk
Bir kaygı
Başka bir acı taşıyan
Kana bulanan
Ey nazlı ülkem
Yıkımlara
Ocak sönmelerine
Şakaklara çevrilen namlulara
Soysuzların küfürlerine alıştık biz
Irmakların donuşuna
Yıldızların sönüşüne
Madenlerin çöküşüne
Kalleş kurşunlara
Kırılan umut çiçeklerine
Azrail’in gülüşüne
Zorbalara, zalimlere
Eşkıyalara
Gözlerde saklı yaşlara
Buruk acı yüklü yüreklere alıştık biz
Yara min
Dilê min
Lez wera ba min
Ez helbestvanê bê niştiman im
Ez bi salan e bêguman û bêziman im
Were vê bajarê xerîbîyê min helde bibe
Yara min were
Min tenê nehêle
Jiyan
Bê te
Dijrabûna dilê min e
Ew şerê hebûn
Mayîna min e
Şerê bihar
Zivistana min e
Hewa ewr e dem sar e
Cîhan jî li min şev û reş e
Dil li min bû cemed
Bihara min were ba min
Gul vede bibe gul û gulîstana nav dilê min
Ez hesin û polat im
Keça gelê Kurdan im
Natewim û nakevim
Bendewarê welat im
Venamirim, nahelim
Ez bi topan namirim
Şoreşvan û şervan im
Rizgarî yê dixwazim
Botan tim canê min e
Xerzan jî çavê min e
Rûmet jî azadî ye
Welat jî dilê min e
Têk naçim û naweşim
Şervaneke leheng im
Axa me jî pir geş e
Ez her tim lê dimeşim
Koletî yê naxwazim
Azadî yê dixwezim
Bindestî şerma min e
Ku ez welat nexwezim
Mehmet Çobanoglu
19.05.2014
Stanbol
Delala min bextiyra min
Rindê neçe û were ba min
Ev dil qet gotinan fêhm nake
Ez qurban bigire destê min
Dêmên te xweşik in wek baxan
Zû were em herin ser kaxan
Çavreşê, gulê, xezala min
Em herin têkevin nav şaxan
Rinda min, birhên te kevan e
Mijangên te jî wek tîran e
Xwezî dilê min de biçikî
Qedir ê te ba min pir girann e
Heyv û stêrkên ser diyaran
Gul û gulpikên nav zozanan
Min şake ûmin bextîyar ke
Em herin nav mêrg û xozanan
Bir acı kaynaştı
Yüreğimizin derinliğinde
Bir sancı doldu şakağımıza
Maden ocağına
Cephaneye dolduk
Alaca bir karanlık üşüştü üzerimize
Yürüttüğümüz ekmek kavgasıdır, bizim
Gelir miyiz, gelmez miyiz? Hiç bilinmez
Fersahlarca yer altında
Bir kasırgadır peşimizde
Anadan üryan
Duygularımıza
Diş biliyor, kin gidiyor
Karanlığın rengi gibi simsiyah olan! Bu ülkede
Boğazlamak, öldürmek için yürüyor üstümüze
Yürüdük kömür ocağına
Düştük ölümün kucağına
Bu kader değil büyük ihmal
Gömüldük zulmün sapağına
Madenciyiz koşturuyoruz
Soma Dağ’ını eşiyoruz
Kömür ocağı çok derindir
Yeraltında hep üşüyoruz
Bıktık düzenin açlığına
Gaz, zehir, ateş kaçağına
Yine ölüme yenik düştük
Doyamadık yâr yanağına
Her yer gaz, göz gözü görmüyor
Kimi ölmüş kimi inliyor
Maden ocağı gece gibi
Zaman durmuş güneş doğmuyor
Dağlara, vadilere gaz, zehir attılar
Ateş yakıp çok köyler, ilçeler yaktılar
Tank, toplarla tüm kapılara dayandılar
Her yeri toz, duman içinde bıraktılar
Kanayan bir yara büyüdü bağrımızda
Can acıtan bir pranga ayağımızda
Yürek dayanmaz oldu tüm acılara
Birde zalimlerden kalanlar başımızda
Yalan-dolanla çok aramızda kaldılar
Allem -kulem ettiler her şeyi çaldılar
Evveli, sonu kötü olan şu düzende
Kurşun, mermi sıkıp nice canlar aldılar
Kavgamızı yürütür
Sevdamızı büyütür
Şafağın peşinde koşar
Sımsıcak güneşi, aydınlığı
Alnından öperiz
Biz el öpmesini de
Yârin dudaklarından
Masum bir öpücük almasını da biliriz
Bizde ne yalan
Nede hile olur
Gerçekleri savunur
Doğruları dillendirir
Gizemli sayfalarda
Yaşanan acı ve tatlı şeyleri saklamayız
Biz mütemadiyen her mevzuda şeffafız
Her mevsim
Hayata
Umutla bakan
Bakışlarımın bıraktığı
Hüzünde
Yüreğim dalgalanıyor
Karanlığa direnen gözlerim
Acılarımla
Geceye direniyor
Ortalık bana toz, duman
Denizde vurgun yiyen denizci gibiyim
Sağ yanıma çok aksak, sol yanım topal gibi
Ellerime dolan
Gecenin ardında
Dertlerle
Saklambaç oynadığım
Şu rezil düzende
Her an her dakika
Uç verecek gibi, pek büyüyen kaygılarım var
