RU

 

Bütün satırlar o başlığın varlığında toplanırmış.

İşte RU,  sen başlığısın söylenen ve söylenmeyenin.

Kapılar kapanınca bütün türküler konuşmayı öğrenir. Delice ezgiler ruhunda sana ait olan ne varsa avucunda toplayıp bir umut mirasıyla sana geri iade eder. 

Ve sen RU… Bir şiirde ölür bir ezgiye adarsın adını.

RU; Bir tanrının can çekişen aynasıdır doğumların suretini yansıtan. Aynanda silik gölgelere renk katıyorsun sesinden, aynan eşkâlin/ eşkâlini seyrediyor tarih kendini ararken.

 

 Karanlığa kuytuyken gri harfler, ışığın kalbinde yarının anahtarı yoktur. Ve acı… kendisini hep siyah yazıyor emerek beyazın talihini.

 

Şimşekler düşüyor toprağın rahmine bir gülün ecelini okumak için. Sırrı düğüm düğüm güller, bu yüzden akın akın mültecidir kelebeklerin ömrüne… Ordasın RU, anahtarın keşfedilmeyi beklediği yerde. Beyaz çığlıklar serperek ve orada gül kederinden yağan yağmurlar ıslatıyor kalbini…

 

 Titrek dudaklı acılar ismini söylerken

Yarınların yanağına damlıyor kalbin

Bir ince uzun yoldur ömrün

Gezginliğe emanet ettiğin

Kaç hançer yıkandı sabrının kanından

Ve kaç kent dirilir şiirlerini içerken

 

Yağmurun duru elleri okuyor duasını ardından koştuklarımızın. Ve her bir şiirinin fısıldayışında yitik saydığımız her şey rengini yazıyor soluğumuzun kütüğüne.

Yağmur üşüyor işte, tutarken ellerinden alazlar… Çöllere kalıyoruz nedense bahar konarken dudaklarımıza.

Her yağmurun üşüyüşünde  kırışıklıklar düşüyor denizlerin ömrüne, ovalar sapsarı bir hüzne bürünüyor. Ve dağlardan kahveyi bir çığlık esiyor ardından uzaklaşan kentlere…

RU; Susuyor sözlerin ve sustukça toprak kıyısına vuruyor denizlerin. Çünkü deniz kirlenmiş ve tanınmaz kimsesizliğe kurban adıyor bizleri… Ve sonra kentlerin sadece adı kalıyor, kıpırtısı kuruyor esen her şeyin. RU, akın ediyoruz cesedimize basarak özledikçe konuşan suskunluklara… 

Sızıdan doğuyor bu devran 

Kirleterek kalbini hayatın

Ve sonra ayrılığın siyah gülleri

Siyah güllerin kokusunda büyüyor acıdan şafaklar

 

Bu ne devrandır korkudan uzak mutlu bir an düşmüyor takvimimize ve durmadan infilak eden acıların çocuklarını büyütüyor ve her mekânda tetikte bekleyen.

Bu ne devrandır, feryadımızın fermanlarını adımıza, adımıza andımızı çizdiriyor. 

Andımızda sabaha aydınlanan sevdamızın ezgisi.

Bir ırmak tutuşur hırcın bir sevdayla aşındırırken yatağını ve yatağını incitirken bile ışıltısına sarılarak mavisini çekiyorsa sinesine o bitimsiz, eksilip çoğalan, kuruyup sonra şahlanıyor akışkanlığıyla.

Tenhadır gökyüzü… Çizse de yıldızlar karanlığın alnını beyaz çizgilerle… Tenhalıkta yıldızların kaderi… Ovalarda sınırsız bir yalnızlık, denizlerin gözyaşları, yeryüzünün feryat etmekten bitap düşmüş bütün unutkan dalgınlığı, dargınlığı.

İşte tutuşuyorsun sevdan da maviliğinle direnerek akan bu devranda.

Yeryüzü içimizin en yüksek yeridir yüzümüz orada saklı.

Ardına veriyoruz çizilen yaraların ve kanını durdurmak için bütün kederleri toplayıp örtmek için yalnızlıkları. 

İşte oradasın RU.

Sararan sayıklamaların  çıplak eteklerinde yürüyoruz durmadan.. Bütün yönlerin çakısı kanatıyor her bir yerimizi. RU, yüzümüz parçalanıyor, ayın sularında. Yüzümüzü topluyoruz ağlamaklı çocuk çocuk düşlerinin ışığa dönüşen, bize emanet edilen umutlarının arasından.

Gölgeler serpilince barut kokulu sabahlara ekmek kokusundan bir direncin külüyle inada tutunurken, gün yine ölülerimizin alnından aydınlanır kavgaya.

 

RU… Biliyoruz ‘ bizim, biz olmaktan gelir güzelliğimiz’ Aynamız kalbimiz, Sırra sadakatimiz olmazsa hiç bir yere düşmez yüzümüzün hatları. Olmazsa hayatımızda çoğalan tebessümlerimiz renginde renksiz kalır ışığımız. Ve biz’liğimize koşuyoruz, sırra sadakatimizi ve yüzümüzden tebessümümüzü eksik etmeden.        

 

Yakılan bir acının külünden izler

Islanan gölgesi kirlenen kentlerin

Şikâyetçi yaralar devasına yeşerir

Ve intikamcı kavgalar ölümü sevmez aslında

 

Bütün hayat kuytuluklarına sesin akıyor, Yüzünde kalbimizi bulmak için RU.

Bu hayatlar intikamcıdır, Ölümü sevmez aslında