Kar yağıyordu Gabbar’a. Şimdiye kadar görülmemiş bir soğuk, Gabbar’lıları çıldırtmaya yemin etmişti adeta. Üşümek zavallı kılıyordu herkesi. Çavuş hazır komutta, Sülolar arkasında donuyordu. Kar, hırçın hırçın yağarak yolları kapatıyordu. Bu az tanınmış diyarlar, ezik bakışların ardından, umutlarını okşayacak elleri bekliyordu. “Bu anasını sattığım kar ne zaman duracak.” diye mırıldanıyordu Süleyman. Çavuş’un sessinde kaba bir dalgalanma:
12 Eylül askeri darbesi daha yeni yeni insanlara huzur, güven ortamını sağlamış olacaktı ki, seyyar satıcılar dahi insanlar mutlu sayılırdı. Çorap, pantolon satanlar bir yana, şerbetçiler, ayrancılar hep bir ağızdan haykırıyordu. Kaset satanların tezgâhında hoparlörden bağıran arabesk sanatçıları da bu orkestrada başroldeydi.
Pejmürde kılıklı, başında kasketi, kirli sakallıydı, tıpkı benim gibi… Ceketi de pek uygun görünmüyordu. Pantolonu ise beline bol geliyordu. Gerçi benim de ondan kalır yanım yoktu. Bulunduğu yer çok kalabalık değildi. Beni görünce, yüzünde bir gülümseme belirdi:
"Ooo Hocam, Nerelerdeydin?” dedi. “Hiç görüşemiyoruz son günlerde?”
" Merhaba Sülo, işler nasıl?'
" Kesat, Hocam, millette para yok mudur nedir?’'
''Buradayım, ana!''
''Ben de seni gittin sandım.''
''Seni bırakıp da hiç gider miyim ana? Şuraya kıvrılıp yatacaktım”
Eliyle üzerinde içinde karanfil olan küçük bir vazonun konulduğu beyaza boyalı bir masayı, hemen onun yanındaki sandalyeyi işaretliyordu.
Kayalıkların çevrelediği, ara sıra gelip sığındığı güvenilir bir liman ve küçük bir kumsalı vardı. Bu kumsalda oturur, arka cebinden sürekli taşıdığı kitabını çıkarır sessizce okurdu. Denizin köpüklü ve delişmen dalgalarının sahili aşındıran seslerini dinlemeye bayılırdı… Orada olmaktan müthiş bir huzur duyardı.
“İşte kutup yıldızı“ diye heyecanla oğluna gökyüzünde gözkırpışan binlerce yıldız arasından kutup yıldızını göstermeye çalıştı...
