ÖYKÜLER

İnsansızlaştırıldı. Topraklarımızdan sürüldük, koparıldık. Yüreklerimiz ve hayatlarımız yetim bırakıldı. Ama biz yılmadık. Anka kuşu gibi kendi külümüzden yeniden doğduk. İncindik, güldük acıların tam ortasında kaldık. Küçük bir ışığa yürüdük, ülkemizi kurmak adına. Özgürleştik. Yitirilmişler adına çoğu zaman çaresizliğimize isyan ettik. Her isyan yeni bir doğuşun habercisi oldu. Sevdalarımızı kimi zaman utancımız olur diye sakladık. Kaybettiğimiz yerde yeniden yaşamı bulduk. Kendimizi aradık. Çünkü biz yaşayan Mem ile Zin'leriz.

Çocuk yerlerde debeleniyor, avazı çıktığı kadar bağırıyor, haykırıyordu: "Babamı istiyorum, bana ne, bana ne, ben babamı istiyorum!" Gardiyan umursamaz bir tavırla çocuğu izliyor... Jandarma başı önünde gözlerini kaçırıyor. Anne çaresiz...

Baba şaşkın gözlerle oğluna bakıyor, sonra onu kucağına alıyor, bağrına basıyor, saçlarını kokluyor, sümüğünü siliyor. Akan gözyaşlarını o görmesin diye içmek istiyor. İkisi birbirine sarılmış hâlde öylece ağlıyorlardı. Baba "Ne olur ağlama oğlum, bak buradayım, yanı başındayım." diyebildi çaresizlikle. Sesi titrek, ağlamaklı, duygu yüklüydü.