“Varlığımın tek nedeni oğlum Savaş,” diyordu da başka bir şey demiyordu. Savaş’ın yirmi ay süren askerliği boyunca kendisine çektirdiği sıkıntıyı, çileyi, kimi görse yoldan alıkoyup zorla anlatıyordu. Anlatırken de yeniden yaşıyordu o günleri. Gözleri büyüyor, kaşları çatılıyor, renkten renge giriyordu. Böylece stresini atıyordu. Anlatmasa sanki çatlar giderdi.
Çok eskimiş olan gramofondan Müzeyyen Senar şarkıları duyulurdu. Masa hazır olduğu zaman içeriye seslenir, içeriden bütün heybeti ile Cemal Abi çıkagelir ve yerine otururdu. Âdetiydi önce eşi yerine geçip kurulacaktı. Kendisi sonra oturur ve sandalyesini iyice Cemal Abinin dibine yanaştırırdı. Daha önceden masaya yerleştirdiği rakı bardaklarını doldururken gözlerini sevdiği adamdan ayırmaz, onu hayranlıkla izlerdi.
