Yarı aç yarı çıplak,
Çocuklar üşümesin…
Her yer ayaz her yer kar!
Yiğitler diyardır,
Deprem görmüş olan Van.
Yüreklerde dert,
Yüzlerde nice hüzün var;
Konteynerler şahittir,
Devlet ferman yollamış…
Teller sökülmüş, cereyan yok,
Lambalar yanmıyor her yer zifir karanlık.
Suları kesmişler,
Musluklar tıslıyor,
Çeşmeler akmıyor…
Yemekler pişmiyor,
Bebekler, çocuklar ölüyor!
Anneler, babalar ağlıyor,
Ne olur bacım sen fazla dert etme;
Öfkem çoğalıyor,
İsyanım büyüyor…
Sessiz duramam,
Uslanmıyor imam, dağlara mı çıkayım?
Üzme kendin,
Yedi cihan biliyor,
Bitmeyen acını…
Gülmeye hasret bacım,
Nice şamardır yediğin,
Sana kıyan, seni üzen…
Devlettir, başkası değil,
Bu nedenledir…
Korkular bitmiyor, mutluluk gelmiyor.
Kuşkusuz
Güneş doğmuyor,
Van yas tutuyor;
Memedeki bebeğe,
Kucaktaki çocuğa,
Kar yağıyor, kış vuruyor.
Devlet olanları fırsat bilip
Ölenlere borç kalanlara ağır ceza yazıyor.
Bahar geçti, yaz bitti,
Cellâtların gönlü hoştur;
Her yüreğin acısı
Ağıtlarda, şiirlerde, öykülerde, destanlarda…
Dağlar kadar büyüdü. Van halkı bunu iyi biliyor,
Öldüren deprem değil kin güden despot devlettir.
Mehmet Çobanoğlu
12.12.2013/ İst
